Του Στέλιου Ιατρού
O Trump κόμπαζε στην αρχή της θητείας του “my generals” — σαν να ήσαν δικοί
του, κι όχι λειτουργοί της κυβέρνησης — κι εννοούσε τους Flynn, Mattis, Kelly, και
McMaster. Μαζί με τον Gary Cohn, σύμβουλο στα οικονομικά, και τον Rex Tillerson
στο εξωτερικών, ήσαν οι “adults in the room”, όπως κι οι ίδιοι άφηναν αυτάρεσκα να
πλανάται στην ατμόσφαιρα. Κι ο ίδιος ο Trump άφηνε τότε να κυκλοφορεί η φήμη
πως περιβάλλει με ιδιαίτερο σεβασμό τους αστεράτους στρατηγούς του (Flynn με δύο
αστέρια, ΜcMaster με τρία, Mattis και Kelly με τέσσερα), και πως δήθεν εκτιμά την
προβολή ισχύος των στρατιωτικών (μολονότι ο ίδιος απέφυγε τον στρατό και
χλεύασε κάμποσες φορές ήρωες πολέμου, όπως τον εκλιπόντα γερουσιαστή McCain)
αλλά δεν θέλει πολύ για να καταλάβει κανείς πως κυρίως τον εαυτό του αγαπά και τις
δικές του επιχειρηματικές προτεραιότητες βάζει πάνω απ’ όλα, όπως και την
διατήρηση των θρυλούμενων δεσμών του με το Κρεμλίνο, γι’ αυτό ίσως και
καθυστερούσε την υπογραφή κι εφαρμογή του νέου πακέτου κυρώσεων κατά της
Ρωσίας που του ’χαν στείλει απ’ τη Γερουσία.
Με δεκαεπτά μεγάλες έρευνες να τρέχουν για τον ίδιο, τα τέκνα του, την προεκλογική
του εκστρατεία, την τελετή ορκωμοσίας του, το δήθεν φιλανθρωπικό του ίδρυμα που
υποχρεώθηκε να κλείσει προχθές, τον όμιλο Τραμπ γενικότερα, την πιθανότατη
συμπαιγνία του με τους Ρώσους και τα WikiLeaks, την παρεμπόδιση της Δικαιοσύνης
όταν απέλυσε τον James Comey απ’ το FBI, τις παράνομες προσόδους του από
παράγοντες του εξωτερικού που εξακολουθεί να λαμβάνει (emoluments clause στο
αμερικάνικο Σύνταγμα), τη φοροδιαφυγή/αποφυγή του σε βάθος δεκαετιών, τα
ποικίλα οικονομικά κακουργήματα όσον αφορά τα οικονομικά της εκστρατείας του,
μεταξύ των οποίων και τις πληρωμές σε Stormy Daniels και Karen McDougal, κ.ο.κ,
είναι ανησυχητικό αν κι όχι απροσδόκητο πλέον να προτιμά ν’ απαλλαγεί απ’ τον
τελευταίο ενήλικα στο δωμάτιο, τον Mattis — ο οποίος μάλιστα, για να φανταστούμε
πού έχουμε φτάσει, θεωρείτο ψύχραιμος και συγκροτημένος μολονότι το
παρατσούκλι του ήταν «ο λυσσασμένος σκύλος» (James “Mad Dog” Mattis) — παρά
να υπαναχωρήσει στην μέσω τουίτ ανακοίνωση της απόσυρσης απ’ τη Συρία, που
άμα το ’κανε δεν θα ’ταν δα κι η πρώτη φορά που θα ’χε πει κάτι για να το πάρει
πίσω μέχρι το τέλος της μέρας. Αλλά όχι, αυτό δεν μπορούσε να το πάρει πίσω, γιατί
αυτό το χρωστούσε κάπου: στον Βλαδίμηρο που τον επαίνεσε ήδη για την επιλογή
του.
Υπήρχε μια εποχή που περιέγραφαν τον Trump ως “notoriously mercurial”, δηλαδή
διαβόητα ευμετάβολο θα λέγαμε, απρόβλεπτο, αλλά το να μας δίνει τρεις τέσσερις
εξωφρενικές ειδήσεις τη μέρα έχει γίνει η νέα νόρμα, ειδικά προς τα τέλη της
βδομάδας, και το στοιχείο της έκπληξης αίρεται όταν αποφασίσουμε να βγούμε έξω
απ’ το κουτί της τέως κανονικότητας της DC και να δούμε τα πράγματα όπως έχουν:
πως όσοι από το παλαιό σύστημα πίστευαν ότι τους ανήκει μια θέση στον Λευκό αυτόν Οίκο των πολλών χρωμάτων (κάπως σαν τον Saruman the White στον Άρχοντα
των Δαχτυλιδιών, που όταν διεφθάρη έγινε Saruman of Μany Colours), απ’ την οποία
θέση θα μπορούσαν να ελέγξουν τις κινήσεις του προέδρου, πλανήθηκαν, και πως
πρακτικά, με τις εκατοντάδες νομοθετημάτων που πέρασε στα βουβά και που
ανέτρεψαν προς το χειρότερο οποιαδήποτε πολιτική των προκατόχων του βάλει ο
νους μας, έχει εγκατασταθεί στην Ουάσιγκτον μια κακιστοκρατία των αυλοκολάκων,
ανοιχτή στις πιέσεις των επιχώριων αλλά και των Ρώσων ολιγαρχών (μόλις προχθές o
Steve Mnuchin χαλάρωσε τις κυρώσεις σε βάρος του Oleg Deripaska, πάτρονα του
καταδικασμένου Paul Manafort, τέως διευθύνοντα την προεκλογική εκστρατεία του
Trump), ώστε κανένα νόημα πλέον να μην έχει καν η τήρηση των προσχημάτων, και
καμίαν ανάγκη πια να μην έχει ο ίδιος ο πρόεδρος να κρατά τις μάσκες ψηλά για τους
Ρεπουμπλικάνους που θέλαν να βλέπουν στρατηγούς στα τιμόνια για να αισθάνονται
ασφαλείς.
Τις προάλλες δήλωσε αυτοκρατορικά σε συνέντευξή του πως εάν τολμούσαν ποτέ
στο Κογκρέσο να τον παύσουν, θα ξεσηκωνόταν ο κόσμος, ούτε λίγο ούτε πολύ
σείοντας το ξίφος του εμφυλίου. Πάντοτε γνωρίζαμε πως αυτοπερνιόταν
ναρκισσιστικά γι’ αυτόφωτος, όμως τώρα που πιστεύει πως οι Ρεπουμπλικάνοι
απέτυχαν την πρώτη διετία να τον εξυπηρετήσουν όπως ήθελε στο ζήτημα του
Τείχους και του Συστήματος Υγείας (Obamacare), και βλέποντας τη Βουλή των
Αντιπροσώπων να περνά στις 3 Γενάρη στους Δημοκρατικούς, τώρα θα υποχρεωθεί
να τα παίξει όλα για όλα, ν’ αποτινάξει όσους θεωρεί βαρίδια, όπως τον τελευταίο εξ
αυτών, τον Mattis, και όσο στριμώχνεται τόσο πιο εξωφρενικός θα γίνεται — υπάρχει
όμως μέθοδος στην τρέλα: καθόλου δεν έχει αποστεί απ’ τις ιδιοτελείς του
προτεραιότητες, κι έτσι θα παραμείνει.
