Γράφει ο Απόστολος Πιστόλας.
Δεν επιλέγεις τις μάχες που δίνεις. Οι μάχες σε επιλέγουν. Ούτε την περίοδο που θα ζήσεις, ούτε και την κατάσταση που βρίσκεις τον τόπο σου επιλέγεις. Ζεις μέσα σε ένα πλαίσιο διαμορφωμένο από άλλους. Η γενιά μου δεν επέλεξε να ζει σε μία Ευρώπη που καλωσορίζει όποιον έρχεται, από όπου έρχεται, όπως και να έρχεται. Δεν επέλεξε να ζήσει δίπλα και ανάμεσα σε φανατικούς. Και μάλιστα να τους επιδοτεί. Έτυχε να μεγαλώσουμε σε μια περίοδο που στην ΕΕ κυριαρχεί η γερμανική νοοτροπία. Μια νοοτροπία που ποτέ δεν κοιτάει στον πίνακα τη φωτιά που καίει το δάσος αλλά την ατέλεια στα κλαδιά ενός άκαυτου, ακόμα, δένδρου μέσα σε αυτόν. Που ως στόχο έχει μόνο το εφήμερο κέρδος, αδιαφορώντας (ή αδυνατώντας) να δει μερικά βήματα μπροστά.
Η νοοτροπία αυτή αποφάσισε πως η λύση στην εξίσωση δημογραφικού προβλήματος και οικονομικής ανάπτυξης ήταν η εισαγωγή πληθυσμού. Κάτι τέτοιο είναι θεμιτό όταν επιλέγεις να εισάγεις άτομα που είτε είναι από τον ίδιο πολιτισμό, και άρα έχουν τις ίδιες αξίες στον πυρήνα τους, είτε από άλλον με παραπλήσιες αξίες. Ενσωματώνονται με την κοινωνία στην οποία ζουν και λειτουργούν θετικά προς αυτήν. Είναι επίσης θεμιτό όταν εισάγεις άτομα από «πιο αδύναμους» πολιτισμούς. Συνήθως αυτά ενστερνίζονται τον πολιτισμό μέσα στον οποίο ζουν. Όταν όμως εισάγεις ακρίτως άτομα από πολιτισμούς με εντελώς διαφορετικές αξίες από το δικό σου και μάλιστα έχοντες το σκεπτικό πως είναι ανώτεροί σου και πως πρέπει να σου επιβληθούν, και άρα να σου αλλάξουν τον τρόπο ζωής για να ζήσεις εσύ όπως αυτοί (αφού είναι ανώτεροι)… τότε υπάρχει πρόβλημα. Κοιτώντας μόνο τους αριθμούς και υπό την επήρεια της μέθης από το ποτό της πολιτικής ορθότητας η γερμανοσκεπτόμενη Ευρώπη δημιούργησε μόνη της το πρόβλημα.
Πάνω σε αυτή τη νοοτροπία πάτησε και η διεθνιστική αριστερά για να προωθήσει την ατζέντα της. Και το «καλά Χριστούγεννα» έγινε «καλές γιορτές», κι όποιος είναι ενάντια στην εισαγωγή φανατικών στοιχείων είναι ξενοφοβικός, όποιος έχει διαφορετική άποψη είναι φασίστας. Οι λαθρομετανάστες δεν είναι το πρόβλημα της Ευρώπης. Είναι το αποτέλεσμα δύο νοοτροπιών που, για τα δικά τους συμφέροντα η καθεμία, συνεχίζουν το ίδιο παιχνίδι. Αυτές οι νοοτροπίες είναι το πρόβλημα. Με αυτές καλείται να δώσει τη μάχη της ζωής της γενιά μου. Όχι μια μάχη μεταξύ εθνών, αλλά ανάμεσα σε νοοτροπίες και πολιτισμούς που δεν τέμνονται, που δε μπορούν νασυμβιώσουν. Μια μάχη για την αλλαγή νοοτροπίας στην Ευρώπη, για την προστασία του πολιτισμού μας, του τρόπου ζωής μας. Και είμαστε αναγκασμένοι να την κερδίσουμε. Γιατί «αυτοί έχουν πατρίδα να επιστρέψουν. Εμείς δεν έχουμε που αλλού να πάμε». Είμαστε η γενιά της τελευταίας άμυνας.
