«Παιδιά είναι μωρέ, βράζει το αίμα τους. Αν δεν την πετάξουν τώρα τη μολότοφ πότε θα την πετάξουν;»
Από τα μαρούλια του Τσερνόμπιλ μέχρι την πορεία εν μέσω πανδημίας, έχουν μεσολαβήσει 34 χρόνια. 34 χρόνια ανοχής, υπομονής, επιείκειας, σεβασμού στις ελευθερίες και τις αντιδράσεις, υποτίμησης των πραγματικών γεγονότων, διαστρέβλωσης της έννοιας του φασισμού.
12 χρόνια πριν το Τσερνόμπιλ, συνέβη στην Ελλάδα η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Λίγες παρέες που έπιασαν το νόημα βλέποντας τι έρχεται, κατέλαβαν το ΕΜΠ, το έπαιξαν επαναστάτες, αποχώρησαν από την πίσω πόρτα όταν είδαν τα σκούρα και στη συνέχεια, γράφοντας μόνο αυτό στο βιογραφικό τους, καταβρόχθισαν ό,τι βρέθηκε στο πέρασμά τους, λαμβάνοντας θέσεις και αξιώματα. Παράλληλα δε, με το ΚΚΕ νόμιμο, όταν δεν τους γίνονταν τα χατίρια, ζητούσαν από τους επαγγελματίες απεργούς – διαδηλωτές, να κάνουν τη δουλειά τους, ώστε στο τέλος να τους γίνουν τα χατίρια.
Έτσι ωμά, νέτα σκέτα, μπορούμε να περιγράψουμε με ακρίβεια τα 46 χρόνια της ελληνικής μεταπολίτευσης.
Για να πάμε τώρα στα «παιδιά». «Παιδιά είναι μωρέ, βράζει το αίμα τους. Αν δεν την πετάξουν τώρα τη μολότοφ πότε θα την πετάξουν;»
Ποτέ ίσως; Μας πέρασε άραγε αυτή η ιδέα από το μυαλό;
Ναι πράγματι, υπάρχουν τέτοια φαινόμενα στο εξωτερικό. Αλλά υπάρχουν μόνο σε πολύ σοβαρούς λόγους, στη χάση και στη φέξη, και όταν πραγματικά φαίνεται να φτάνει ο κόμπος στο χτένι. Προφανώς δεν μιλάμε για Antifa και BLM. Τα συγκεκριμένα επεισόδια έπαιξαν για συγκεκριμένο λόγο, και τα πληρώνει σαφώς η Αμερική με πάνω από 1 εκατ. κρούσματα κορωνοϊού.
Για να μην μακρηγορούμε, το έγκλημα στη χώρα μας, είναι η ταύτιση της μολότοφ με την πρόοδο. Της μολότοφ αλλά και συνάμα όλων όσων εκφράζονται από εκείνους που πετάνε τις μολότοφ ή καλλιεργούν τα ένστικτα εκείνων που πετάνε τις μολότοφ. Όχι δεν ενδιαφέρονται για την ανθρώπινη ζωή. Μπροστά στον «υπέρτατο στόχο» τους, δεν υπάρχει καμία άλλη έννοια μεγαλύτερης ή έστω ίσης αξίας.
Γι’ αυτό και ποτέ δεν θα μπορέσουν να είναι κομμάτι του συνόλου. Γι’ αυτό και ποτέ δεν θα μπορέσουν να δώσουν ιδέες ώστε να αλλάξει κάποια κατάσταση. Γιατί τους ενδιαφέρει μόνο να σπάνε και να καίνε.
Μπάχαλο, «αραλίκι», μπάφος, μπυρίτσα (για να την κάνουν μολότοφ) και φρέντο. Άντε και κάνα τάβλι στο τσακίρ κέφι.
Και γι’ αυτό είναι κάτι παραπάνω από απολύτως απαραίτητη η απόλυτη εφαρμογή του νόμου χωρίς εξαιρέσεις. Χωρίς επιτέλους αυτές τις αιώνιες εξαιρέσεις. Σε όλους χειροπέδες. Όποιος κουνηθεί αύριο 17 Νοεμβρίου, χειροπέδες και αυτόφωρο. Καμία ανοχή, κανένας δισταγμός.
Γιατί αν δεν γίνει με αυτόν τον τρόπο, δεν θα υπάρξουν άδικες αντιδράσεις, όποιες κι αν είναι αυτές…
