Ερντολίνι

3832

Καθώς ο Τούρκος Πρόεδρος μαίνεται, καταστρατηγεί τη διεθνή νομιμότητα και επιδίδεται σε μια γεωπολιτική υπερέκταση στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρειο Αφρική, θυμίζει όλο και περισσότερο έναν άλλο, παλαιότερο ηγέτη, που επίσης υπερεκτίμησε την ισχύ της χώρας του, αλλά και την προσωπική δημοφιλία του, για να βρει πικρό τέλος: Τον Μπενίτο Μουσολίνι.

Είναι βεβαίως αλήθεια ότι ο Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι επισήμως δικτάτορας, ούτε φασίστας. Οι έννοιες οφείλουν να γίνονται σεβαστές. Εντούτοις, τα κοινά του με τον Ντούτσε είναι αρκετά: Κυβερνά αυταρχικά, έχει συγκεντρώσει στα χέρια του την απόλυτη εξουσία, βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας του επί δύο σχεδόν δεκαετίες, πατάει πάνω σε μία επίσης σκληρή ιδεολογία -εν προκειμένω τον νεο-οθωμανικό ισλαμισμό- και εφαρμόζει μεθοδικά μια επεκτατική, τραμπούκικη πολιτική πολύ πέρα από τα σύνορά του, βασισμένος στον άξονα μιας ισχυρής συμμαχίας με έναν παρεμφερή ηγέτη (βλ. Πούτιν).

Κι αν κανείς δεν διανοείται ότι προς τα τέλη ενός παγκοσμίου πολέμου ο Τούρκος Πρόεδρος θα συλληφθεί προσπαθώντας να διαφύγει από τη χώρα του και θα εκτελεστεί από παρτιζάνους, το τέλος του επίσης δεν διαφαίνεται ευοίωνο. Καθώς η μεγαλομανιακή του πολιτική κοντεύει να χρεοκοπήσει την οικονομία του, γίνεται οδυνηρά αντιληπτό ότι η Τουρκία δεν διαθέτει τελικά τα μέσα για να υλοποιήσει πειστικά το αφήγημά του. Ταυτόχρονα, ο τουρκικός λαός περιέρχεται σε ολοένα και δεινότερη θέση. Το εσωτερικό μείγμα καθίσταται προοδευτικά ασταθές, αν όχι εκρηκτικό για τον Ερντογάν.

Υπάρχει πάντα ένα σημείο που σηματοδοτεί την αρχή του τέλους των μεγάλων ηγετών. Για τον Μουσολίνι, αυτό ήταν η Ελλάδα. Περιτριγυρισμένος από κόλακες και μαριονέτες, διάβασε λάθος την ετοιμότητα και την ικανότητά μας να αμυνθούμε αποτελεσματικά. Είδε μια χώρα υλικά καταπονημένη, με περιορισμένα μέσα, αγνόησε την οργάνωση και την ψυχή της, πίστεψε την ίδια του την προπαγάνδα, έκανε το λάθος. Έτσι, η φασιστική Ιταλία τελείωσε στην Πίνδο. Μόνο ήττες είχε μετά τον πόλεμο της Ηπείρου. Το ελληνικό χαστούκι του ‘40-’41 αποδείχθηκε καθοριστικό. Αυτός που τώρα όλο μιλά για τη Σμύρνη, ξέρει άραγε για το ΟΧΙ;

Προς ώρας, μέχρι τις 24 Σεπτεμβρίου και την ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής, η Τουρκία θα προκαλεί. Κινούμενη στα όρια των χωρικών μας υδάτων θα δοκιμάζει τα νεύρα, την ετοιμότητα και την αποφασιστικότητά μας. Κι αν Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι Μεταξάς, είναι όμως απόλυτα αποφασισμένος ως προς αυτό: Η ελληνική κυριαρχία δεν θα παραβιαστεί από κανέναν και με κανέναν τρόπο. Οι δε Ένοπλες Δυνάμεις έχουν τις τελευταία επανειλημμένα αιφνιδιάσει επί του πεδίου τις τουρκικές, καθιστώντας σαφές ότι η Ελλάδα μόνο εύκολη λεία δεν είναι. Στον Τούρκο Πρόεδρο αυτό είναι πια κατανοητό.

Κατανοητό στον Ερντογάν είναι επίσης, ότι η Τουρκία βαδίζει σε ένα τεντωμένο σκοινί από τη Συρία μέχρι τη Λιβύη και από τις επαρχίες των Κούρδων μέχρι το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, ολοένα και πιο μόνη διπλωματικά, πιο ασταθής εσωτερικά, πιο οικονομικά εύθραυστη. Ένα βαρύ ελληνικό πλήγμα στον θρασύ εισβολέα είναι ικανό να την κλονίσει συθέμελα, στέλνοντας τον ίδιο, την οικογένειά του και τους ανθρώπους του, που κυβερνούν διαφεντεύοντας και καταληστεύοντας, στην κρίση και τη διάθεση του τουρκικού λαού. Εμείς είμαστε έτοιμοι. Εκείνος;