Γράφει ο Αποστόλης Πιστόλας.
Σκεφθείτε πως βρίσκεστε σε μία αγορά. Πάρτε όποιο παράδειγμα αγοράς θέλετε. Βρείτε στην αγορά που έχετε στο μυαλό σας την εταιρεία ηγέτη (leader), την εταιρεία διεκδικητή (challenger) και της μικρότερες εταιρείες ακολούθους (followers).
Δώστε στον εαυτό σας 2 λεπτά να σκεφτεί και απαντήστε στο παρακάτω ερώτημα:
Ποιος είναι αυτός που κινείται επιθετικά, προς ποιον ρίχνει τα βέλη και πότε το κάνει;
Πάντα, σε οποιαδήποτε αγορά και να βρεθείτε αυτός ο οποίος επιτιθεται είναι ο διεκδικητής. Και επιτιθεται εναντίον του ηγέτη (του κάθε ηγέτη στην κάθε αγορα – εάν μία εταιρεία είναι διεκδικητής σε πολλές αγορές θα επιτεθεί εναντίον των ηγετων σε κάθε μία από αυτές). Οποιαδήποτε επιθετική κίνηση του ηγέτη γίνεται μόνον ως απάντηση στις επιθέσεις του διεκδικητή. Μπορεί για παράδειγμα ο ηγέτης να επιλέξει να αμυνθεί πίσω από τα τείχη ή να επιλέξει κόντρα επιθέσεις που θα δημιουργήσουν πλήγμα στους πόρους του διεκδικητή.
Σκεφτείτε το, είναι λογικό να επιτίθεται ο διεκδικητής στον ηγέτη για τον πολύ απλό λόγο. Είναι αυτός που επιθυμεί να αλλάξει το status quo και να προσπαθήσει να γίνει ηγέτης. Από την άλλη ο ηγέτης επιθυμεί να κρατήσει το status quo ως έχει. Πότε αρχίζει την μεγάλη επίθεση ο διεκδικητής (πολλές μικρές γίνονται ανα διαστήματα για να τοποθετηθεί στο μυαλό του κοινού κοντά στο επίπεδο του ηγέτη); Όταν θεωρήσει πως έχει την αναλογία πόρων να κάνει την ανατροπή. Αυτό δεν ισχύει μόνο σε εταιρικό περιβάλλον, ισχύει και σε γεωπολιτικό.
Στην Ανατολική Μεσόγειο λοιπόν ποιος επιτίθεται; Εύκολο ε; Η Τουρκία. Γιατί επιτίθεται; Επειδή θέλει να αλλάξει το status quo. Μην πέφτετε μέσα στην παγίδα της προπαγάνδας περί γαλάζιων πατρίδων. Γνωρίζει πως δεν είναι δικά της. Εμείς έχουμε το πάνω χέρι (προς το παρόν τουλαχιστον). Εάν ήταν δικά της δεν θα έκανε επίθεση (πχ ψευδοσύμφωνο με κυβέρνηση Τρίπολης και περιχώρων) να τα πάρει. Γιατί κάνει τη μεγάλη επίθεση τώρα; Γιατί έχει ανέβει οικονομικά και στρατιωτικά ενώ ο ηγέτης (Ελλάς) έχει πτώση κυρίως λόγω της κρίσης. Βεβαίως έκανε πολλές μικρές επιθέσεις τις προηγούμενες δεκαετίες. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Είναι απολύτως λογικό να περιμένεις από έναν διεκδικητή (και μάλιστα της φιλοσοφίας της Τουρκίας). Το πρόβλημα είναι πως ο ηγέτης, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, έλεγε πως δεν διεκδικεί τίποτα και πως τα σύνορα είναι αδιαμφισβήτητα (ας του θυμίσει κάποιος την Κύπρο). Είναι σαν μια εταιρεία να λέει: είμαστε ευχαριστημένοι με το μερίδιο αγοράς που έχουμε, δεν θέλουμε άλλο και είμαστε σίγουροι πως δεν θα μειωθεί ποτέ. Παράνοια; Ε στην Ελλάδα κάποιοι το πέρασαν για φυσιολογικό.
Με αυτήν τη λογική για δεκαετίες δεν κάναμε τίποτα, απολύτως, ενάντια στις μικρές επιθέσεις του διεκδικητή. Οι όποιες απαντήσεις δίναμε ήταν φοβικές και τον ενίσχυαν (πχ Μαδρίτη, Ελσίνκι). Ο διεκδικητής έπαιρνε περισσότερο θάρρος και στον ηγέτη με το φοβικό σύνδρομο φαινεται πλέον μετά από τόσο καιρό τεράστιος, πολύ πιο δυνατός από αυτόν. Μέσα στο φόβο και στη θολούρα του μυαλού του ο ηγέτης δεν έχει καταλάβει πως δεν κοιτά τον λύκο που γρυλίζει για να φοβίσει αλλά τον ίσκιο του. Και από την άλλη ο φόβος του ηγέτη έχει κάνει το λύκο να πάρει τον ίσκιο του για μπόι. Και αυτό θα είναι το λάθος του. Ο φόβος του ελληνικού πολιτικού συστήματος έχει κάνει τον Ερντογάν να θεωρεί πως θα χρειαστεί να καταναλώσει πολύ λιγότερους πόρους για να κερδίσει την τελική μάχη από όσους πραγματικά χρειάζεται εάν ξυπνήσουμε. Και επιτέλους φαίνεται να ξυπνάμε και να απαντάμε ως ηγέτες. Όχι όλοι, ούτε καν οι περισσότεροι. Αλλά όσοι χρειάζεται.
