Της Ελένης Κριτσιδήμα
Αν κάποιος έμπαινε παράνομα σπίτι μου, απειλούσε την οικογένεια και την περιουσία μου κι εγώ δεν είχα πιστόλι, σίγουρα θα επιχειρούσα να τον χτυπούσα με ο,τι άλλο έβρισκα.
Δεν είναι το ηθικό, ή το πρέπον. Είναι τ’ αρχέγονα αισθήματα της επιβίωσης και της (αυτό)προστασίας.
Αν ήμουν ο ηλικιωμένος ,που πυροβόλησε τους δύο ληστές μέσα στο σπίτι του, θα έκανα το ίδιο. Θα το έκανα, αν είχα το όπλο νόμιμα στην κατοχή μου. Και αν είχα επιδιώξει να έχω ένα όπλο, θα είχα μεριμνήσει να έχω και την απαραίτητη άδεια οπλοκατοχής.
Είναι η υποχρεωτική προσαρμογή στον Νόμο. Στο νόμο που δηλώνει την εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας, διατηρεί την τάξη και μας διαχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα.
Φανταστείτε ο καθένας από εμάς να είχε ένα όπλο, να πυροβολούσε όποιον τον απειλούσε ή όποιον πίστευε πως τον απειλούσε. Το ρητο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» θα έπαιρνε σάρκα και οστά. Εύκολα, θα μπορούσε να συμβεί. Γι’ αυτό λοιπόν επεμβαίνει ο νομοθέτης, ώστε να μας περιορίσει και η Δικαιοσύνη να μας κρίνει – όταν παραβούμε το νόμο- χωρίς συναισθηματισμούς.
Η οπλοχρησία δεν είναι παίξε – γέλασε. Δεν είναι «βγάλε το κουμπούρι και βάρα».
Ούτε η οπλοκατοχή είναι κάτι ακίνδυνο, φυσικά.
Οποιοσδήποτε διαθέτει ένα όπλο είναι εν δυνάμει χρήστης του και δολοφόνος.
Θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό.
Πριν αρκετά χρόνια, ένας έφηβος νεαρός έβαλε στοίχημα πως μπορούσε να κατεβάσει από ένα μπαλκόνι της σημαία μιας ομάδας. Στην προσπάθειά του να σκαρφαλώσει ακούστηκε από τον κάτοικο του διπλανού διαμερίσματος, ο οποίος βγήκε στο μπαλκόνι με την καραμπίνα. Το αγόρι δέχτηκε τις σφαίρες σε ζωτικά όργανα. Έζησε από θαύμα, έπειτα από πολλές επεμβάσεις. Όπως ήταν αναμενόμενο, η παρέα του την κοπάνισε στο άκουσμα των πυροβολισμών. Ο θύτης καταδικάστηκε για παράνομη οπλοκατοχή, οπλοχρησία, απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση, πρόκληση σωματικής βλάβης, κτλ.
Φανταστείτε, να έπεφτε νεκρό το αγόρι και να μην υπήρχαν μάρτυρες. Ο δολοφόνος του θα μπορούσε να ισχυριστεί ο,τι ήθελε, πως είχε απειληθεί η ζωή και η περιουσία του. Σκεφτείτε να τον αθώωνε η δικαιοσύνη επηρεασμένη από την συναισθηματική επίκληση του, χωρίς να εξετάσει σε βάθος τα στοιχεία και αγνοώντας την παράνομη οπλοκατοχή. Ακόμη χειρότερο, αναλογιστείτε τις τύψεις του δράστη αν μάθαινε –μετά από καιρό- το λόγο που είχε σκαρφαλώσει το παιδί.
Τώρα επιτρέψτε μου να σας θυμίσω ένα άλλο περιστατικό.
Το 2012 ένας εικοσιτετράχρονος σκότωσε -με κυνηγετική καραμπίνα -τον ληστή, που είχε μπει νωρίτερα στο σπίτι του. Τον κυνήγησε και τον σκότωσε. Στον κατηγορούμενο ασκήθηκε ποινική δίωξη για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας από πρόθεση εν βρασμώ ψυχικής ορμής και αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Το παλληκάρι -προς τιμήν του- δεν υποδύθηκε τον ήρωα, ούτε επιχείρησε να δικαιολογήσει την πράξη του. Αντιθέτως, παραδόθηκε μόνος του στις Αρχές, ομολόγησε το έγκλημα που είχε διαπράξει (χωρίς καν να πει όσα τον είχε συμβουλέψει ο δικηγόρος του, περί εκπυρσοκροτήσεως και λάθους). Η Δικαιοσύνη έκανε αυτό που όφειλε. Πρώτα του απέδωσε τις κατηγορίες, έπειτα ζύγισε τις συνθήκες και τα ελαφρυντικά και στη συνέχεια αποφάνθηκε.
Αφού τελείωσε η ταλαιπωρία του, η πρώτη και τελευταία δημόσια δήλωσή του ήταν η εξής: «Το μόνο που θέλω να τονίσω είναι ότι τα όπλα δεν είναι η λύση. Το γεγονός το δικό μου ελπίζω να είναι το τελευταίο κακό, δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση. Σας το λέω ειλικρινά, αφήστε κλειδωμένα τα όπλα. Το βάρος είναι τεράστιο και οι τύψεις πολλές».
Ας ηρεμήσουμε, λοιπόν! Ας συγκρατήσουμε την ψυχραιμία μας και ας αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να κρίνει.
Αν θέλουμε σώνει και ντε να αποδώσουμε ευθύνες…
Ας είναι στην πολιτική ηγεσία για την αύξηση της εγκληματικότητας.
Θα τολμήσω να πω και για το ελεύθερο, ανεξέλεγκτο παραεμπόριο όπλων .
Διότι τα πράγματα είναι απλά. Η Πολιτεία οφείλει να προλαμβάνει φαινόμενα βίας και ανομίας, κάθε μορφής.
Υ.γ. Κάντε μια αναζήτηση και θα εκπλαγείτε με τον αριθμό όσων είχαν παράνομο όπλο και σκότωσαν ή τραυμάτισαν άλλους ανθρώπους… για μια διαφωνία, έναν καβγά, ακόμα και από λάθος.
