Τα δεδομένα έχουν αλλάξει και ενώ πριν μερικές δεκαετίες οι γυναίκες έκαναν παιδιά σε πολύ νεαρή ηλικία, έφτασε μια εποχή που ο μέσος όρος ηλικίας για την πρώτη εγκυμοσύνη ανέβηκε πολύ.
Τώρα, παρατηρείται μια μικρή “πτώση” και πάλι, αλλά η συζήτηση περί θετικών και αρνητικών καλά κρατεί και όπως σε κάθε περίπτωση, η ζυγαριά κλείνει ανάλογα την περίσταση!
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Eurostat πέρσι και βάσει στοιχείων για το 2015 ο μέσος όρος είναι τα 28,9 έτη με αυξομιώσεις ανάλογα με τη χώρα. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι ο μέσος όρος αυτός είναι τα 28,7 για το Ηνωμένο Βασίλειο, τα 26 για τη Βουλγαρία, τα 30,8 για την Ιταλία, ενώ για τις Ελληνίδες ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 30,2 έτη- όπως και στο Λουξεμβούρο- και είναι ο τρίτος υψηλότερος στην ΕΕ (μετά την Ιταλία και την Ισπανία).
Βάσει στατιστικών, οι γυναίκες κάνουν παιδιά μεγαλύτερες πια, υπάρχει όμως και μια τάση που θέλει και ένα μεγάλο ποσοστό να επιλέγουν να γίνουν μητέρες σε πολύ μικρότερη ηλικία. Και όπως φυσικά για τα πάντα, υπάρχουν τα Υπέρ και τα Κατά…
Πρώτα πρώτα η νεαρή μανούλα έχει περισσότερη ενέργεια σε σχέση με μια κάπως μεγαλύτερη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Λιγότερο βάρος -παντός είδους- στους ώμους,λιγότερη συσσωρευμένη κούραση, περισσότερη όρεξη για τα πάντα και μεγαλύτερες αντοχές σε όλους τους τομείς, από την έλλειψη ύπνου μέχρι το ασταμάτητο “θέλω” του παιδιού της.
Κάνοντας οικογένεια σε μικρή ηλικία σημαίνει ότι μαμά και παιδί μεγαλώνουν μαζί κατά κάποιον τρόπο και αυτό από μόνα τους αποτελεί “συν”. Άσε που είναι σίγουρα πιο εύκολο κάποιος να αντιμετωπίσει την περίοδο της “τρομακτικής” εφηβείας στα 35 περίπου παρά γύρω στα 50! Κάνε τα… μαθηματικά.
Και τέλος, όταν κάνεις παιδιά σε μικρότερη ηλικία έχεις περισσότερες πιθανότητες να είσαι μαζί τους περισσότερα χρόνια -θεωρητικά τουλάχιστον!
Αρχικά, και χωρίς αυτό να είναι αδιαπραγμάτευτο, είναι πολύ πιθανό, μια νεαρή γυναίκα που έγινε μητέρα στα 21 πχ, κάποια στιγμή στη ζωή της να νιώσει ότι “δεν έχει ζήσει τη ζωή της”, ότι υπολείπεται εμπειριών -από έξαλλα ξενύχτια μέχρι κάθε είδους ανέμελες εμπειρίες ξαφνικών αποφάσεων -και τελικά να φτάσει να κατηγορεί το ίδιο το σπλάχνο της γι’ αυτό -μαζί και τον πατέρα του φυσικά!
Αυτό βέβαια δεν θα συμβεί στην περίπτωση που μιλάμε για ένα άκρως συνειδητοποιημένο άτομο που ξέρει πώς να αντλεί ευτυχία από το κάθετί που του συμβαίνει, ένα άτομο που αντί να νιώσει ότι η ζωή του τελείωσε με το παιδί, αισθάνεται ευγνώμων που βρίσκεται μπροστά σε ένα νέο συναρπαστικό κεφάλαιο αυτής και ανυπομονεί να το ζήσει. Δεν είναι κανόνας όμως αυτός που μόλις περιγράψαμε, δυστυχώς, οπότε πρέπει να καλύψουμε το παν ενδεχόμενο.
Από τη στιγμή που γίνεται μητέρα, μια γυναίκα δεν μπορεί να σκέφτεται μόνο τον εαυτό της. Και όταν αυτό σταματά αρκετά νωρίς, δεν μπορεί να ξέρει κανείς τι μπορεί να “αφήσει” ως κατάλοιπο ή απωθημένο.
Σε γενικές γραμμές έτσι έχουν τα υπέρ και κατά που τοποθετείς επάνω στη ζυγαριά και σε συνάρτηση με τις συνθήκες που αφορούν στην εκάστοτε περίπτωση -γιατί, ναι, υπάρχουν μερικές βασικές γραμμές αλλά η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και μοναδική- βλέπεις προς τα πού γέρνει.
