Επιπροσθέτως, όλα αυτά καθιστούν πλέον σαφές και στον πλέον κακόπιστο ή υπερβολικά αισιόδοξο παρατηρητή ότι η Ελλάδα βρίσκεται απέναντι σε θεμελιώδη διλήμματα που ακουμπούν τις αρχές και τις σταθερές πάνω στις οποίες έχουν δομηθεί οι δομές της εξωτερικής πολιτικής και της ασφάλειας. Διλήμματα, που ίσως θα έπρεπε να είχαν απαντηθεί εδώ και καιρό.
Στο πλαίσιο αυτό η εν εξελίξει ένταση της χώρας μας με την Τουρκία θα έπρεπε ήδη να μας είχε οδηγήσει σε ένα αυτονόητο συμπέρασμα: ότι ο εξ Ανατολών μας γείτονας έχει πάψει εδώ και καιρό να αντιμετωπίζει τα ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις του όχι μόνο με τις γειτονικές του χώρες αλλά και Μεγάλες Δυνάμεις όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχοντας ως βάση τις αρχές του διεθνούς δικαίου και της κοινής λογικής.
Η μετατροπή της Τουρκίας από ένα Μουσουλμανικό κράτος με αντιθέσεις μεν αλλά με δομές που ενέτασσαν τις αντιθέσεις αυτές σε ένα ευρύτερο πλαίσιο συναίνεσης και συνοχής σε ένα κράτος απολυταρχικό, με τις κρατικές δομές να λειτουργούν μονοδιάστατα υπέρ της εξυπηρέτησης ενός καθεστώτος και με κοινωνικές και εθνοτικές αντιθέσεις που πλέον όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται αλλά αποκτούν χαρακτηριστικά μόνιμης διαίρεσης του κοινωνικού ιστού, απαιτούν από την Ελληνική Πολιτεία να αναθεωρήσει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την γειτονική μας χώρα.
Ζητούμενο είναι μια αναθεώρηση που θα έχει στο επίκεντρο της την ανάγκη της Ελλάδας να αναδιαμορφώσει τις συμμαχίες της με βάση την γεωπολιτική σημασία που έχει η χώρα μας για όλες τις δυνάμεις εκείνες που επιθυμούν να έχουν έρεισμα στον υπό διαμόρφωση ενεργειακό χάρτη που δημιουργείται με δυσκολία στην γειτονιά μας.
Είναι πια σαφές ότι η πολιτική του κατευνασμού του Ταγίπ Ερντογαν ενδέχεται να μην μας οδηγήσει στο αποτέλεσμα που εμείς επιθυμούμε: να συνδιαλλαγούμε με τους γείτονες μας υπό τους δικούς μας όρους, και όχι με τους δικούς του. Γιατί πλέον το ζητούμενο είναι αυτό: Ποιος θα οδηγήσει, και με ποιους όρους, τον άλλον στο τραπέζι του διαλόγου.
Του Χρήστου Λουτράδη
