|Της Ελένης Κριτσιδήμα|
Χάρηκα τις προάλλες, που άκουσα τον Κυριάκο Μητσοτάκη να επικαλείται τους στίχους του Πορτοκάλογλου “Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα, ώσπου να βρω νερό, γιατί ανήκω εδώ”. Είμαι βέβαιη πως δεν είμαι η μόνη. Σίγουρα, χάρηκαν κι όσοι άλλοι κλότσησαν ευκαιρίες και όνειρα για να φύγουν “έξω”. Όσοι, μόνο από τρέλα ζουν στην Ελλάδα, επειδή αισθάνονται πως είναι δεμένοι εδώ. Όμως το ερώτημα είναι αν υπάρχει τελικά το νερό.
“Τι είναι το νερό;” πιθανόν να αναρωτηθείς. “Είναι η απαραίτητη κανονικότητα, στην οποία πρέπει -επιτέλους- να βρεθεί η χώρα μας” θα απαντήσω. Δουλειές, ασφάλεια, διαφάνεια, νομιμότητα. Σε κάποιους μπορεί να μην αρέσουν αυτά, αλλά μέσα μου ελπίζω πως τα επιζητούμε οι περισσότεροι! Όπως και την εθνική ομοψυχία. Δεν γίνεται, χωρίς ουσιώδεις αιτίες ( θρησκευτικές και εθνοτικές διαφορές) -διάολε- να κοβόμαστε στα δύο και να διχαζόμαστε, επειδή το θέλει ένας Τσίπρας. Η αγανάκτηση, η απελπισία και η οργή που γεννήθηκαν εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης δεν αποτελούν ερέθισμα, παρά μόνο το υπέδαφος πάνω στ’ οποίο έχτισε ο ΣΥΡΙΖΑ τη διχαστική πολιτική του. Στη σύγχρονη, ευρωπαϊκή Ελλάδα δεν έχει και δεν πρέπει να ‘χει ακροατήριο η ρητορική της δεξιάς ή της αριστεράς, παρά μόνο η οραματική.
Ο διχασμός αποτελεί κεφάλαιο που γράφτηκε με αίμα και έκλεισε με το τέλος του εμφυλίου. Δεν υπάρχει λόγος να το ξαναγράψουμε. Θα το μετανιώσουμε οικτρά. Θέλω να το φωνάξω δυνατά “ΘΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΟΥΜΕ ΟΙΚΤΡΑ”, αν έρθει η ώρα που ο “ψόφος” του facebook γίνει θάνατος στους δρόμους. Οι φανατισμένοι (και από τις δύο πλευρές, για να είμαι ακριβοδίκαιη) είναι μειοψηφία στην πραγματική κοινωνία. Μη τους χαρίζετε το like σας. “Ταΐζετε” την αρρώστια τους.
Είμαστε λαός με αυτοκαταστροφικές τάσεις, πειστήριο η ιστορία μας. Να περιορίσουμε τη μανία που εκκολάπτεται στα social, με σκοπό να την εξαλείψουμε. Διαφορετικά, θα αποβεί μοιραία και θα βρεθούμε -ξανά- να μετράμε τα σφάλματά μας και οι επόμενοι να προσπαθούν να χτίσουν ένα έθνος, πάνω σε συντρίμμια. Δημοσιογράφοι, άνθρωποι των γραμμάτων και κάθε λογής διαμορφωτές της κοινής γνώμης καλούμαστε στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά του διχασμού. Χρειάζεται κόπος, ψυχραιμία, επαγγελματισμός για να τα καταφέρουμε.
Κυρίως όμως χρειάζεται δίπλα μας να έχουμε τους πολιτικούς. Τους πολιτικούς που θα έρθουν σε ρήξη με συνδικαλιστικά συμφέροντα, πανεπιστημιακά κατεστημένα και κομματικές γραμμές. Τους πολιτικούς με θέληση να δουλέψουν, ώστε να γίνει η Ελλάδα χώρα πρότυπο με ευκαιρίες για τα παιδιά της.
Το πιστεύω πως μπορούμε να τα καταφέρουμε. Έχουμε πολλά αρνητικά αλλά και πολλά θετικά στο dna μας. Το λέει άλλωστε και το τραγούδι! Πείσμα, τρέλα! Κι άλλα τόσα… παθιαζόμαστε, παίρνουμε ρίσκα. Βάζουμε στόχους. Εργαζόμαστε σκληρά! Αρκεί να υπάρχει η σπίθα της έμπνευσης. Άνευ αυτής… παραδινόμαστε στα ελαττώματά μας και τα αφήνουμε να μας φάνε από μέσα. Έχουμε ανάγκη μια “Ιδέα” για να αντλούμε δύναμη.
Όμως ποιος -σήμερα- ευαγγελίζεται την “Ιδέα”; Μύριοι υποψήφιοι και ελάχιστοι σοβαροί άνθρωποι αναμεταξύ τους, που θέλουν πραγματικά να ασχοληθούν με το δημόσιο βίο, αντιλαμβανόμενοι το βαθμό δυσκολίας του εγχειρήματος. Από την άλλη, το κόστος μιας υποψηφιότητας αλλά και οι νόμιμες απολαβές ενός πολιτικού λειτουργούν ως αντικίνητρο ενασχόλησης. Λίγοι οι γενναίοι, οι οποίοι βγαίνουν μπροστά με κόστος προσωπικό και οικονομικό.
Λίγοι αλλά υπάρχουν! Κι εμείς (που συνεχώς βαρυγκομάμε για το ποταπό, πολιτικό προσωπικό που έχουμε) με το σταυρό μας επιλέγουμε τους φαμφάρες, τους φωνακλάδες, τους λαϊκιστές, αυτούς που μας πολώνουν. Δεν επιλέγουμε τους σεμνούς, τους ικανούς, τους ηθικούς. Δείχνουμε προτίμηση στα τζάκια, κι όχι στους αυτόφωτους. Ψηφίζουμε εκείνους που γεννήθηκαν στην κομματική μήτρα και τρέφονται μέσω του συνδικαλιστικού, ομφάλιου λώρου. Επιλέγουμε όποιον θα μας κάνει το ρουσφετάκι, για να υφαρπάξει την ψήφο μας, ώστε να κάνει για τον εαυτό του τη ρουσφετάρα. Απορρίπτουμε, διά της ψήφου μας, ανθρώπους που επιτυγχάνουν και διαπρέπουν, προτιμώντας τον ιδιωτικό τομέα. Βγάζουμε κόκκινη κάρτα σ’ εκείνους που από πείσμα και τρέλα δέχτηκαν να πολιτευτούν, ελπίζοντας πως ακόμα και αν δε βρουν νερό… θα το κουβαλήσουν στις πλάτες τους, για να ξαναγίνει η Ελλάδα εύφορη! Το όραμά τους όμως θα μετατρέπεται σε απατηλό όνειρο και οι ίδιοι θα απογοητεύονται, κάθε φορά που θα στέλνουμε στη Βουλή “νούμερα” (συγγνώμη για την έκφραση, αλλά δεν βρίσκω καταλληλότερη).
Αυτούς τους ανθρώπους που παλεύουν και δεν επαναπαύονται, αυτούς που έχουν το απαιτούμενο υπόβαθρο και τις απαραίτητες γνώσεις, που το αποφασίζουν και τολμούν… εμείς τους έχουμε ανάγκη. Η Ελλάδα τους έχει ανάγκη. Είναι ο αγωγός προς την κανονικότητα.
Μπορούν να μας ξανά καταστήσουν αξιοπρεπείς, σε μια περίοδο που ακροβατούμε λαβωμένοι από την οικονομικοκοινωνική κρίση και η κυβέρνηση επιχειρεί για να ξεχάσουμε τις ρίζες και την εθνική ταυτότητά μας. Είναι οι άνθρωποι που θα μας κάνουν υπερήφανους για το παρόν μας και θα μας ξεκολλήσουν από το βάλτο της προγονολατρείας.
Δεν είναι γόνοι πολιτικών οικογενειών και δεν είναι διορισμένοι, δεν προέρχονται από τη showbiz… μας έχουν ανάγκη για να φτάσουν την Ελλάδα ψηλά! Χρειάζονται την ψήφο μας.
Είναι λιγοστοί ανάμεσα στους πολλούς από τους άλλους…αλλά δεν είναι ανύπαρκτοι. Βρίσκονται σε κάθε τομέα: επιστήμονες, γιατροί, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες. Βρίσκονται μαζί μας, σε τούτη τη χώρα. Τους θαυμάζουμε καθημερινά, όχι μόνο για τα επιτεύγματά τους αλλά κυρίως επειδή (κι αυτοί σαν κι εμάς) επέλεξαν να μείνουν εδώ. Τους θαυμάζουμε διότι παλεύουν, μοχθούν. Τους θαυμάζουμε γιατί -στο τέλος της μέρας- κατάφεραν να επιβιώσουν γι’ ακόμα μία μέρα, σε ένα κράτος που τους φορολογεί ανώμαλα. Είναι οι τρελοί και πεισματάρηδες που ζουν σε μια έρημη χώρα, γιατί αισθάνονται πως ανήκουν εδώ. Είναι αυτοί που αντιπαλεύουν την παρακμή. Είναι αυτοί που προσέχουν για να μη ρίχνουν λάδι στη φωτιά του φανατισμού. Είναι οι πρόθυμοι να σηκώσουν τα μανίκια για κουβαλήσουν το νερό.
