Τα πρόσφατα γεγονότα που σχετίζονται με την Τουρκία , δεν έχουν ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα ούτε τώρα που βιώνουμε μια συνεχόμενη κρίση και ένταση ανάμεσα στις σχέσεις Ελλάδος και Τουρκίας. Θα πρέπει όμως να ομονοήσουμε σε κάτι στο οποίο συμφωνούν αναλυτές και "αναλυτές": Ένας εκ των βασικών λόγων της αποθράσυνσης του Ταγίπ Ερντογάν όχι μόνο απέναντι στην πατρίδα μας αλλά και στην γενικότερη στάση που διατηρεί ακόμη και σε μεγάλες δυνάμεις όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, είναι η προκλητική απάθεια με την οποία τον αντιμετωπίζουν διεθνείς θεσμοί όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Η δε στάση με την οποία αντιμετωπίζουν την σύλληψη των δυο στρατιωτικών από τις δυνάμεις ασφαλείας της γειτονικής μας χώρας αγγίζει, αν δεν τα ξεπερνάει, τα όρια της προκλητικής απάθειας.
Αν αυτή η απάθεια "δικαιολογείται" από το ΝΑΤΟ που διαχρονικά τηρούσε στάση ίσων αποστάσεων ανάμεσα στις δύο χώρες, η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να αναγνωσθεί μόνο υπό ένα διπλό πρίσμα. Είτε οι Βρυξέλλες δεν θέλουν να ενοχλήσουν τον Ερντογάν και να ρισκάρουν την κατάρρευση της συμφωνίας για το προσφυγικό ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Τουρκία είτε η Ευρωπαϊκή Ένωση ηθελημένα αφήνει την πατρίδα μας αβοήθητη, σε αυτό το αρχικό στάδιο της σύλληψης των δύο στρατιωτών, περιμένοντας να δει πως θα εξελιχθεί αυτή κρίση τηρώντας την στάση του Ποντίου Πιλάτου και επιτρέποντας στην Κυβέρνηση να ξεδιπλώσει την όποια διαπραγματευτική της τακτική και στρατηγική, που ακόμη αναμένεται.
Όποιος λόγος και αν κρύβεται πίσω από την στάση των Βρυξελλών το δεδομένο είναι ένα- Ότι οι Βρυξέλλες έχουν επιλέξει να ενοποιήσουν τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ξεχνώντας το βασικό: Ότι Ενωμένη Ευρώπη δεν μπορεί με τα σύνορα της να βεβηλώνονται αναλόγως με τις ορέξεις της Τουρκίας.
Του Χρήστου Λουτράδη
