Έφυγε από τη ζωή ο Μάνος Αντώναρος… Ο γιος του θρυλικού σκιτσογράφου Αρχέλαου και αδερφός του πρώην γαλάζιου κυβερνητικού εκπροσώπου Ευάγγελου Αντώναρου. Ο αντισυμβατικός δημοσιογράφος.
Ακόμα και το βιογραφικό που ο ίδιος είχε επιλέξει να εμφανίζεται στο διαδίκτυο… διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Όπως άλλωστε και ο ίδιος διέφερε από τους συνηθισμένους συναδέλφους του.
«Ο Μάνος Αντώναρος γεννήθηκε στην Αθήνα και το πρώτο που θυμάται από τη δημοσιογραφία, ήταν όταν τον έπαιρνε από το χέρι ο πατέρας του (ο γελοιογράφος Αρχέλαος) και τον πήγαινε στα παλιά γραφεία της «Αθλητικής Ηχούς» για να παραδώσει τα σκίτσα του. Εκεί ο πιτσιρικάς Μάνος έβλεπε με ορθάνοικτα μάτια μερικά από τα ιερά τέρατα της (αθλητικής) δημοσιογραφίας να εργάζονται πυρετωδώς ακριβώς μπροστά στις λινοτυπικές μηχανές. Φυσικά του΄κανε εντύπωση και φυσικά ήθελε να γίνει ένας απ’ αυτούς. Έτσι γύρω στα 20 του πήγε και είδε (μόνος του) τον μακαρίτη Κλεομένη Γεωργαλά και του είπε ότι ήθελε να δουλέψει στην «Ηχώ». Και εκείνος προφανώς θέλοντας να του κάνει πλάκα τον ρώτησε:
-Και τι θες να κάνεις;
-Να γράφω κάθε μέρα τη γνώμη μου!
Και -ω του θαύματος- ο Γεωργαλάς του απάντησε:
-ΟΚ! Αρχίζεις από σήμερα το απόγευμα.
Ετσι και έγινε. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ο Μάνος Αντώναρος έγραφε καθημερινά τη γνώμη του στην πίσω σελίδα της κραταιάς εφημερίδας.
Αργότερα δούλεψε σε πολιτικές εφημερίδες επί πολλά χρόνια, σε ραδιόφωνα και κανάλια. Κάθε φορά που εργαζόταν σε εφημερίδες έψαχνε την ευκαιρία να γράφει πού και πού στις αθλητικές σελίδες. Oι συνάδελφοι του αθλητικοί ρεπόρτερ πάντα του άνοιγαν την καλά φυλασσόμενη πόρτα τους.
Είναι ένας από τους πρώτους blogger στην Ελλάδα και υποστηρίζει φανατικά ότι το internet δεν είναι media, αλλά community.
Εδώ και δυο χρόνια εγκατέλειψε (από άποψη) τη μάχιμη δημοσιογραφία και αφιερώθηκε μαζί με τη γυναίκα του στο blog της www.eimaimama.gr
Τον τελευταίο διάστημα ανεβάζει post του στο gazzetta.
Hταν καιρός -όπως λέει ο ίδιος- να ξανανιώσει την χαρά της ελεύθερης και δημιουργικής δημοσιογραφίας.»
Ο Μάνος Αντώναρος είχε μια ιδιαίτερη ικανότητα. Ήταν σε θέση να διαχωρίζει μέσα του τα συναισθήματα από την ψυχρή λογική και αυτό τον οδηγούσε να διατυπώνει καθάρια τις σκέψεις και τους συλλογισμούς του.
Όπως τότε, που με αφορμή τη διαγραφή του αδερφού του από τη Νέα Δημοκρατία έγραψε:
«Αν ήμουν ο Κυριάκος κι εγώ θα τον διέγραφα. Είναι όμως ο μεγάλος μου αδελφός με τα σωστά του και τα λάθη του. Πριν μιλήσει ξέρω τι θα πει…. μιλάμε την γλώσσα του κοινού dna. Έχω να προτείνω μιας και το “Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια” είναι πολύ στα up του…να αφήσουμε λιγάκι στην ησυχία τους την Πατρίδα και τη Θρησκεία που κάνουν έτσι κι αλλιώς τζιζ και να ασχοληθούμε λιγάκι σοβαρά με το “Οικογένεια”. Ναι θα τον είχα διαγράψει σαν Κυριάκος…ποτέ όμως ως Μάνος.»
Απολάμβανε να γράφει κι έγραφε μανιωδώς. Δεν χρειαζόταν να τον έχεις γνωρίσει για να το διαπιστώσεις, αρκούσε να παρακολουθείς τα blogs του. Διαβάζοντας τα κείμενά του, ανακάλυπτες την ανάγκη να μοιράζεται τα συναισθήματά του. Τα πρωτογενή, αληθινά συναισθήματά του, όποια και αν ήταν αυτά, τα διατύπωνε χωρίς φόβο μη χαρακτηριστεί γλυκανάλατος ή ευαίσθητος.
«Δεν τρώω τα νύχια μου, αλλά έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να ξεκολλήσει ένα κομμάτι από τον δείκτη. Η αλήθεια είναι ότι δεν πέρασε πολύ ώρα (ή είχε περάσει; Ο χρόνος δεν λειτουργούσε καλά μέσα μου) μέχρι που βγήκε χαμογελαστός ο μαιευτήρας χαμογελαστός (ουφ ηρέμησα) και μας ενημέρωσε ότι όλα πήγαν κατ’ευχήν και για τη μαμά και για το μωρό. Ο χρόνος από εκείνη τη στιγμή άλλαξε μέσα μου για πάντα το τικ-τακ που μέχρι τότε ήξερα.
Ξανα αναμονή…μέχρι να μας την φέρουν την Αθηνά… και νάτην… μέσα μια πρασινομπλέ ειδική χαρτο-πετσέτα… η νοσοκόμα μας φανέρωσε το προσωπακι της… τα φωτα προφανώς την τύφλωσαν… ανοιγοκλεισε τα ματάκια της και με είδε…δεν ξερω τι είδε εκείνη, αλλά ξέρω τι είδα εγώ: Το μέλλον.»
Απέφευγε τον επιτηδευμένο λόγο. Δεν χρησιμοποιούσε ξύλινη γλώσσα. Έγραφε απλά, κατανοητά με τη θέληση να γίνει κατανοητός σε όλους.
«οι κομμουνισταί λοιπόν δεν θέλουν να ξέρουν για τους Συριζαίους που είναι οπορτουνισταί (καλά δεν το λέω;), οι δε Συριζαίοι ανατριχιάζουν με τους παλαιοκομμουνιστάς και βγάζουν σπυράκια με τους ΔΗΜΑραίους, περισσότερο ο Λαφαζάνης και λιγότερο ο Τσίπρας ή το ανάποδο…. για να είμαι ειλικρινής δεν το΄χω εμπεδώσει… Οι ΔΗΜΑΡαίοι αντιπαθούν τους Συριζαίους… πλην μερικών που τους (ξανα)γλυκοκοιτάζουν γιατι ποτέ δεν ξέρεις και μπας και είμαστε στην απ έξω…και βέβαια ο Αλαβάνος κάνει αντιπολίτευση στον Τσίπρα, τον οποίο ο ίδιος ανέδειξε… η δε Δαμανάκη…. τί η Δαμανάκη; Α, ναι αυτη δεν είναι πια στην Αριστερά… είναι όμως ο κ. Κουτσούμπας; Ποιός είναι αυτός; Όχι-όχι μην μου πεις…μισό λεπτό θυμήθηκαααα… είναι αυτός που αντικατέστησε την Αλέκα… καλέ γιατι την αντικατέστησαν την Αλέκα; Κάτι έχω διαβάσει, αλλά θα σας γελάσω τί… Ε, ναι… ε, ναι… παίζουν ρόλο και αι συνιστώσαι. Αλοίμονο…
Οχι δεν υπερβάλω αγαπημένε μου αναγνώστη, που θα μου εξηγήσεις με υπομονή και πολύ σαφώς ΓΙΑΤΙ γίνονται όλα αυτά. Το ξέρω και σ’ευχαριστώ εκ των προτέρων για την ανάλυση. Merci με όλη μου την καρδιά.
Ομως εγω δεν γράφω (μόνο) για σένα που τα γνωρίζεις και τα ψάχνεις… αλλά για όλους αυτούς κι αυτές που δεν μπορούν να καταλάβουν και βασικά δεν θέλουν να καταλάβουν.»
Ο Μάνος Αντώναρος ξεγέλασε τον θάνατο , πριν δεκατέσσερα χρόνια. Έκτοτε επαναπροσδιόρισε τη ζωή και άρχισε να γιορτάζει τα δεύτερα γενέθλιά του.
«Ειναι ωραίο να ζείς. Το ξερεις ακομα καλύτερα όταν ο θάνατος σε σημάδεψε, αλλά αλλαξε γνωμη τελευταια στιγμή.
Αν σας πω ότι δεν θυμάμαι πολλά πράγματα απο την προ του εμφράγματος ζωη μου… μπορεί και να μην με πιστέψετε. Δεν λεω ότι ταχω ξεχάσει…λέω οτι σπανια ερχονται στη μνημη μου…
Αντιθέτως θυμάμαι με καθε λεπτομέρειεα (και μάλιστα συχνά-πυκνά τα αναπολώ) όσα μου συνέβησαν μετα το έμφραγμα.
Στα απλά ελληνικά λέγεται: Αναγέννηση.
Τα γουσταρω αυτα τα γενέθλια… Δεκατεσσάρων …πωωωωωωωωωωωω» έγραψε δεκατέσσερα χρόνια μετά την περιπέτεια της υγείας του.
Αγαπούσε την αλήθεια, την ελευθερία.
«Βρείτε μου έναν που να έχει πει τα τελευταία 10 χρόνια “ έκανα λάθος!” και θα ζητήσω συγγνώμη.
Οχι μόνο δεν αποδέχονται την αντίθετη γνώμη, αλλά ταυτόχρονα σε κάνουν εχθρό… και επειδή αυτο (φυσικά) δεν τους αρκεί… διατάζουν να ισοπεδωθείς κάτω από αμέτρητες κούφιες λέξεις.
Δεν υπάρχει ελευθερία που να μην αποδέχεται ΚΑΙ την ελευθερία του άλλου…
Ομως μεταξύ δυο αληθειών… μόνο η μία είναι πραγματική αλήθεια.
Πολύ φοβάμαι ότι θα επικρατήσει η μονομπλόκ αλήθεια…
Πρώτα μας διδαξαν(!!!) την άγνοια.
Η αγνοια δημιουργεί στρατούς.
Η γνώση δημιουργεί λουλουδάκια, που όταν επελαυνουν οι στρατοί τα ποδοπατούν.
Η αλητεία προφανώς έχει διαφορά από την αλήθεια ένα μόνο γράμμα.
Το «θ» μετατρέπεται σε «τ».
Και τα δυο ΑΦΩΝΟληκτα… (για όποιον ξέρει λίγα από ελληνική γραμματική)…
Τυχαίο
Δε φοβόταν να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους. «Τα παιδιά των ναρκωτικών δεν κάνουν όνειρα… τη γαμημένη την ελπίδα ζητούν… κι όταν φωνάζεις βοήθεια και κανείς δεν ακούει, τότε η ελπίδα κλονίζεται επικίνδυνα… και τότε ο δρόμος επιστροφής αυτών των παιδιών γίνεται γκρεμός. Δεν με νοιάζει (σ΄αυτή τη φάση) το αστυνομικό μέρος της υπόθεσης. Οσο θυμάμαι τον εαυτό μου το αναλύουμε το θέμα. Σε μια εποχή απίστευτης κρίσης… που η μελαγχολία και η ανασφάλεια κάνουν πάρτι … πού φαντάζεστε ότι θα έκαναν στροφή οι (νέοι) άνθρωποι… οι απελπισμένοι (νέοι) άνθρωποι…οι θυμωμένοι (νέοι) άνθρωποι… τα παιδιά… Στις βιολογικές ντομάτες; Μην τρελλαθούμε εντελώς. Δεν θέλω να το λύσουμε το θέμα… γιατι απλούστατα αποκλείεται να το λύσουμε. Θέλω να συμφωνήσουμε επί του θέματος. Θα συνεχίσουμε σαν κοινωνία να προσποιούμεθα ότι δεν τρέχει τίποτα με τα ναρκωτικά… ή θα τα κοιτάξουμε κατάματα; Δεν έχω καμμιά ιδιαιτερη προτίμηση , αλλά θαθελα να ξέρω γιατι εχω δυο μικρά παιδιά να μεγαλώσω» Στη ζωή του Μάνου Αντώναρου δεν υπήρχαν κλειστές πόρτες, μυστικά. Έγραφε για τα προβλήματά του και τα δημοσίευε με σκοπό να βγάλει από την αδράνεια όσους αντιμετώπιζαν τα ίδια. Ωστόσο, σήμερα, πρώτη φορά για τη ζωή του Μάνου Αντώναρου έγραψε ο αδερφός του Ευάγγελος. *Εντός των εισαγωγικών περιέχονται αποσπάσματα από άρθρα και αναρτήσεις του Μάνου Αντώναρου κι έχει διατηρηθεί η πρωτότυπη γραφή τους. 
