Του Αλέξανδρου Δρίβα*
Κανείς από την σιωπηρή πλειοψηφία δεν θα πίστευε ποτέ τα όσα με πολιτισμό ανέχτηκε και άθελά της, δικαιολόγησε εδώ και 5 έτη. Το πολιτικό μας σύστημα ήταν για πολλές δεκαετίες πριν παθογενές, όμως εχθρός του φαύλου είναι μόνο το χείριστο. Τί έχουμε δει εδώ και 4 χρόνια και 2 μήνες; Ποιές οι βαθύτερες αιτίες όσων έχουμε δει; Γιατί το Σκοπιανό ήταν ”blessing in disguise” και γιατί πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά και για τη Δύση;
Το Αλφαβητάρι της Κατάληψης της Εξουσίας.
Η σιωπηρή πλειοψηφία (ολοένα και λιγότερο σιωπηρή ευτυχώς) λόγω του καλού βιοτικού και πνευματικού επιπέδου της, είχε αρκετή ανοχή και διαλλακτικότητα ώστε να ”δοκιμάσει” την Αριστερά. Βεβαίως η συγκυρία ήταν κάτι παραπάνω από ευνοϊκή για την άνοδο στην εξουσία, ενός κόμματος-κινήματος που κατά την σφυρηλάτησή του, είχε ήδη δείξει δείγματα γραφής. Παρόλα αυτά, γνωρίζουμε οτι πριν την άνοδο στην εξουσία, όλα είναι διαφορετικά από την μέρα που ξεκινά το κυβερνητικό έργο. Τα δείγματα γραφής ποιά ήταν;
Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δείξει ήδη τις θέσεις του για το Κυπριακό με το Σχέδιο Ανάν. Δεύτερον, είχε ήδη εκφράσει ανοικτά, ακόμη και μέσω ”καμαριών” της φοιτητικής του νεολαίας που υποστήριζε, το τί πίστευε για το Μακεδονικό ή ορθότερα, για το Σκοπιανό. Επιπρόσθετα, μέσα από εκλεπτυσμένη προπαγάνδα που ακολούθησε την τραγωδία της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, φάνηκε ποιά γνώμη έχει για την βία και τα ”νεανικά ξεσπάσματα”. Εκείνη την περίοδο, η Αριστερά χρησιμοποίησε ουκ ολίγες μελέτες ”ψυχολογικές”, βάσει των οποίων, δικαιολογούνταν όλοι οι βανδαλισμοί και το κάψιμο -Πομπηίας που έλαβε χώρα στην Αθήνα για 21 μέρες μετά την 6η Δεκέμβρη του 2008.
Η πορεία προς το ”Πρώτη Φορά Αριστερά”, έγινε με σύμμαχο την οργή των πολιτών για ίδια λάθη αλλά και για λάθη των αρχόντων τους. Το κοινωνικό συμβόλαιο κατέρρεε και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με διάφορα άλλα κινήματα που θεωρούν τη βία πρέπουσα και διέξοδο (όπως η ΧΑ) βρήκαν την ευκαιρία να παίξουν σημαντικό ρόλο στην ήδη πολύπαθη πολιτική σκηνή της χώρας. Απογοητευμένοι δεξιοί, απογοητευμένοι κεντρώοι και κεντροαριστεροί, θεώρησαν μονόδρομο να στηρίξουν ένα κόμμα που με σιγουριά διαβεβαίωνε οτι θα διαπραγματευτεί τα δημοσιονομικά βάρη της Ελλάδας και οτι θα έφερνε νέα ήθη στην πολιτική ζωή. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεγέλασε επιμελώς τους ψηφοφόρους, όχι γιατί το έχουν κάνει και άλλοι. Η συνταγή αυτή, πηγάζει από τα θεμέλια της ιδεολογίας τέτοιων μορφωμάτων που λίγο ή πολύ, βλέπουν την άνοδο στην εξουσία ως ”επανάσταση”. Άρα η επανάσταση έχει στάδια μέχρι να φτάσει στην επικράτησή της όπου μετατρέπεται σε τάξη πραγμάτων. Είδαμε λοιπόν θέατρο μιας διαπραγμάτευσης η οποία υποσχέθηκε μια καλύτερη συμφωνία από αυτή που υπήρχε και τελικά έφερε χειρότερη. Η δε αντιστροφή του δημοψηφίσματος του Ιουλίου 2015 και η “σχετικοποίηση” του “ΝΑΙ” και του “ΌΧΙ” , ήταν εμπειρία μοναδική και ίσως η αρχή για όσα ήταν ικανοί να κάνουν μετέπειτα.
Είδαμε την ”αριστερή ατζέντα” να ψάχνει λεία σε πιο σημαντικούς τομείς από την αφημένη στην τύχη της οικονομία. Ποιοί είναι οι σημαντικότεροι τομείς; Μα οι προϋποθέσεις, οι βάσεις μιας οικονομίας. Παιδεία, εξωτερική πολιτική, εσωτερική τάξη και ασφάλεια. Παράλληλα ακούγαμε ”true believers” της Αριστεράς της χώρας να λένε “Μα αυτό δεν είναι Αριστερά”. Κι όμως, ήταν και είναι η επιτομή της.
Γίναμε μάρτυρες της μετάλλαξης του ελληνικού σχολείου. Η πολύπαθη ελληνική παιδεία, μπορεί να συγκριθεί μόνο με την έτερη πτυχή της πολιτικής μας ζωής, την φορολογική όπου κάθε χρόνο έχουμε νέες αλλαγές. Αυτή τη φορά, η παιδεία έγινε ολοκληρωτικά ”όμηρος” της ιδεολογικής κηδεμονίας της Αριστεράς, η οποία έτσι και αλλιώς, είχε τη μερίδα του λέοντος στις αποφάσεις που αφορούν το μέλλον της χώρας που είναι η παιδεία και η εκπαίδευση. Το θράσος, ως συστατικό της βίας, είναι περίσσειο διαχρονικά στο αφήγημα της Αριστεράς σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο κανόνας εφαρμόστηκε και στην Ελλάδα. Η Αριστερά επέλεξε για υπουργό παιδείας άνθρωπο που δεν έχει πανεπιστημιακό πτυχίο. Επικεφαλής της ελληνικής παιδείας, έγινε άνθρωπος που αντί να προκαλεί δέος σε ένα εν δυνάμει και εν ενεργεία επιστημονικό δυναμικό της χώρας, που όμοιό του (με αριθμούς τηρουμένων των αναλογιών πληθυσμού, έκτασης κτλ) δεν υπάρχει στην Ευρώπη, δεν είχε εικόνα από ίδιο βίωμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Πώς νιώθει η Αριστερά για την παιδεία; Τί πιστεύει; Κατ’ αρχάς, η αριστεία είναι για την Αριστερά μια νόσος. Είναι βδέλυγμα. Γιατί; Πρωτίστως για ψυχολογικούς λόγους. Όταν έχει μάθει πως αρκούν συνθήματα και ”πολιτική συμπόνια” για να κάνεις καριέρα, όταν έχεις μάθει πως το διαβατήριο για την επαγγελματική ή πολιτική ανέλιξη είναι η στρογγυλοποίηση συνθημάτων υπέρ κάποιου “οργανωμένου καλού” στο οποίο όλοι δίνουν αλλά κανείς δεν παράγει, τότε η αριστεία είναι περιττή.
Δεύτερον, ο μαρξισμός ο ίδιος θεωρεί πως η ανισότητα πρέπει να ”ποδοπατείται”. Αν λοιπόν κάποιος είναι πολύ καλός και αποδοτικός σε κάτι, η Αριστερά θεωρεί πως δεν θα δώσει οφέλη στην κοινωνία και θα διακρίνεται. Η διάκριση για την Αριστερά είναι θανάσιμο αμάρτημα. Όπως άλλωστε λέει και ένας ”φωστήρας” της Αριστεράς σημερινός, ”η καριέρα είναι χολέρα”. Βλέπετε πουθενά να μην εφαρμόζεται η Αριστερά; Οτιδήποτε αφορά την πατριδογνωσία αποσύρεται ή μεταλλάσσεται. Η ιστορία κόβεται και ράβεται στα μέτρα εκείνα, που θα επιτρέπουν ανενόχλητα στο κάθε αριστερό κόμμα, να διαχειρίζεται όχλους και όχι προσωπικότητες. Ο πρώην υπουργός λοιπόν, μην έχοντας ιδέα για τα περί σύγχρονης παιδείας και πως η παραδοσιοκρατία συνυπάρχει αρμονικά με την σύγχρονη επανάσταση στη γνώση σε κάθε εκπαιδευτικό σύστημα όλων των προηγμένων χωρών, ασχολήθηκε με εξωτερική πολιτική. Αρνήθηκε Γενοκτονία Ποντίων και έφερε την …”Αυγή” στην παιδεία.
Τί άλλο είδαμε αριστερό; Είδαμε τρομοκράτες και δολοφόνους καταδικασμένους πολλές φορές ισόβια, να παίρνουν άδειες και να κάνουν και κηρύγματα μίσους. Αυτά έχει η ισότητα σύντροφοι. Είδαμε να υποστηρίζεται ο σύντροφος Μαδούρο και να αποκαλύπτεται πως η διεθνιστική κουλτούρα της νέας ελληνικής αριστεράς έχει βίαιες και αυταρχικές βάσεις. Επίσης, οι άνθρωποι της ”αλληλεγγύης”, της ”ειρήνης” και της ”προόδου” δεν έχουν δει -όπως υποστηρίζουν- να πεθαίνει κάποιος από βόμβα μολότοφ. Το επόμενο λοιπόν που θα ”μεταρρυθμίσουν”, μπορεί να είναι η νομιμοποίηση του ”Τσελεμεντέ του Αναρχικού”. Κάπως έτσι, μαζί με μαζικό διορισμό ανθρώπων του καθεστώτος (αφού φρόντισαν τον δημοσιονομικό χώρο των πλεονασμάτων να τον αναλώσουν εκεί) η Αριστερά που κυβερνά, είναι ειλικρινής ( κυνικά ειλικρινής) και αυθεντική. Κυβερνά με βάση τις πεποιθήσεις της.
Στριπτίζ μέσω του γειτονικού κράτους.
Αν και όλα τα προαναφερθέντα αρκούν για να φτιάξουμε μια σύγχρονη ”Μαύρη Βίβλο” της Αριστεράς, εκείνο που έδωσε τέλος στο σιωπητήριο της άλλοτε σιωπηρής πλειοψηφίας, ήταν το Σκοπιανό.
Η μέθοδος διαχείρισης του Σκοπιανού, ήταν ενδεικτική για το πώς αυτού του τύπου τα καθεστώτα, διαχειρίζονται εξωτερικά ζητήματα, έχοντας κατά νου την εσωτερική πολιτική. Θα θυμάστε πως την 4η Φεβρουαρίου του 2018, το Συλλαλητήριο της Αθήνας για το Μακεδονικό, άφησε εμβρόντητους τους κυβερνώντες οι οποίοι με περίσσειο θράσος, αντικατέστησαν γρήγορα την αμηχανία τους με λεκτική και επικοινωνιακή καταστολή και διάφορες ύβρεις. Μόνο ένα ανελεύθερο καθεστώς που ανήκει στην τυπολογία των αυταρχικών θα μπορούσε να βάλλει κατά των πολιτών του. Το να είσαι αδίστακτος δεν είναι σίγουρα εντός του μήκους κύματος του πολιτισμού, είναι όμως αποτελεσματικό. ”Εθνίκια”, ”όχλος”, ”ακροδεξιοί”, ”φασίστες” και άλλα αριστερόστροφα μπανάλ κοσμητικά, εκτοξέυθηκαν από την κυβέρνηση σε παιδιά, οικογένειες και ανθρώπους που διαδήλωσαν ειρηνικά και πολιτισμένα υπέρ των δικαίων της χώρας τους. Την 5η Φεβρουαρίου 2018, μια νέα μέρα ξεκίνησε, τα μεσάνυχτα της οποία ήλθαν κάπου τον Απρίλη όπου και μπαίναμε στην τελική ευθεία για την παρανοϊκή (νομικά και πολιτικά) Συμφωνία των Πρεσπών. Η Αριστερή κυβέρνηση της χώρας μας, γλίτωσε χρόνο, έστρεψε τα φώτα μακριά από την διπλωματία που ασκούσε συγκεντρωτικά και μέχρι τότε ασχολούμασταν με ”σκάνδαλο” μεγάλης εταιρείας.
Όπως αναφέρθηκε πριν, η αδίστακτη και ωμή πολιτική και επικοινωνιακή καταστολή του κυβερνώντος κόμματος, δεν έμεινε εκεί. Οι όροι ”ακροδεξιός”, ”φασίστας” και όλα τα παραπάνω, επιστρατεύτηκαν από το -έτσι κι αλλιώς- φτωχό λεξιλόγιο μιας ιδεολογίας-αφηγήματος που έχει αποδείξει ιστορικά και με δεκάδες τεκμήρια (σε παγκόσμιο επίπεδο) οτι έχει ροπή στη βία, κάθε είδους. Μαθητικές διαδηλώσεις μικρών παιδιών κατηγορήθηκαν ως πλειοδοσία φασισμού. Μια άλλη σοβιετική πρακτική κοινωνικού ελέγχου, είναι το κυνήγι φαντασμάτων. Πρόκειται για μια πολύ αποτελεσματική πρακτική καθώς ο ”εχθρός” ανάγεται στη σφαίρα του ”μη ορατού” και έτσι, μπορεί να βρίσκεται παντού. Επομένως, ”σκοτεινά κέντρα εξουσίας και άλλοι υποβολείς που στόχο έχουν την αστάθεια της χώρας και την άφεση αυτής στο έλεος του φασισμού” (η συνηθέστερη φράση που χρησιμοποιείται) ξεσήκωσαν μαθητές δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου. Πρόκειται για την κυβέρνηση η οποία ευαγγελιζόταν οτι ο κόσμος ανήκει στους νέους και στα παιδιά.
Το στριπτίζ της Αριστεράς που κυβερνά συνέχισε γεμίζοντας οργή εκατομμύρια πολίτες. Ανάλγητοι και αδίστακτοι, τις μέρες που το Μακεδονικό επιλυόταν οριστικά, με τρόπους που ήταν οριακά εντός συνταγματικού γίγνεσθαι, πανηγύριζαν, χειροκροτούσαν και γελούσαν. Το προηγούμενο δεν έχει στόχο να λαϊκίσει. Όταν είσαι πολιτικός προϊστάμενος μιας χώρας, είσαι προϊστάμενος ενός λαού. Είναι ορθό και δημοκρατικό να συμπάσχεις με το κλίμα της πλειοψηφίας, είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς. Η Αριστερή κυβέρνηση γύρισε την πλάτη στην πλειοψηφία, φέρθηκε ετσιθελικά και έδειξε οτι ο δικός της δρόμος είναι ανεξάρτητος από τον αντίστοιχο του λαού. Αποτέλεσμα; Όλος ο κόσμος, κάθε ιδεολογικής απόχρωσης αντιλήφθηκε το ποιόν της λαοκρατίας που ”απολάμβανε”. Το καθεστώς αυτό, δεν έχει καμία ανοχή και τύψη που αφήνει να εννοηθεί πως σαν Οργουελιανός Μεγάλος Αδελφός παρακολουθεί τα πολιτικά φρονήματα των πολιτών για τη Συμφωνία των Πρεσπών και βγάζει στην ”απαγόρευση” εμβατήρια που δεν είναι ούτε κατ’ ελάχιστον αλυτρωτικά και μοιάζουν περισσότερο με Παιάνες για ιστορικές στιγμές του ελληνικού έθνους. Πραγματικά, πρόκειται για ένα καθεστώς που σου συγχωρεί συγκεκριμένα παραπτώματα, όπως το να είσαι μπουκαδόρος σε δημόσιους οργανισμούς και πρεσβείες. Το μαρξιστικό, επαναστατικό και επομένως βίαιο ποιόν που βρίσκεται στον πυρήνα της ιδεολογίας τους δεν γίνεται να κρυφτεί ούτε προσχηματικά.
Βάσιμα αισιόδοξοι ή αλλιώς, τί πιστεύουμε.
Βεβαίως και είναι ενθαρρυντικό το να ολοκληρώνονται οι μύθοι. Ο μύθος γκρεμοτσακίζεται πάντα από την πραγματικότητα. Κι όμως, παρά τη θολούρα που έφερε στον κόσμο η Κριτική Θεωρία, με τον σχετικισμό της και την κενολογία της, (βλ. Σχολή της Φρανκφούρτης) η πραγματικότητα αδιαφορεί για το αν κάποιοι την ονομάζουν σχετική. Ο λόγος που κάναμε συμβάσεις με τελειότερη σύμβαση αυτό που ονομάζεται ”κοινωνικό συμβόλαιο” είναι ακριβώς επειδή ο άνθρωπος ως οντότητα, δεν αντέχει το χάος. Η Αριστερά απομυθοποιήθηκε και ασφαλώς ο κόσμος δε θα πιστέψει ποτέ ξανά το κλισέ-σύνθημα “μα δεν εφαρμόστηκε”.
Ολόκληρη η πρόοδος (πραγματική και απτή) της ανθρωπότητας, στηρίχθηκε στο οτι τα πρώτα πειράματα, ήταν πάντα αποτυχημένα. Για να μπορέσει να λάβει χώρα η Δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα, χρειάστηκαν 170 περίπου χρόνια συνεχών βελτιώσεων. Για να μπορέσει η Ευρώπη να κοιτάξει εποικοδομητικές πολιτικές αντί τη λύση του πολέμου, πέρασαν αιώνες μέχρι το 1957. Τα λάθη και οι αποτυχίες οδηγούν σε βελτίωση. Ένα τέτοιο ολίσθημα ήταν και το ”Πρώτη Φορά Αριστερά”. Πάντα όμως, χρειάζεται μια πρόταση. Η Αριστερά έχει το μονοπώλιο στην αποδόμηση. Τι πιστεύουμε όσοι ανήκουμε στην σιωπηρή πλειοψηφία η οποία παύει να είναι σιωπηρή; Μα όσα αποδεικνύουν οι διάφορες μετρήσεις και δημοσκοπήσεις.
- Πιστεύουμε πως η πρόοδος του ανθρώπου ακολουθεί σπειροειδή τροχιά. Για μας ο κόσμος δεν είναι επίπεδος ώστε όλα να κινούνται γραμμικά. Όσοι έχουμε εκτιμήσει βιβλία-μελέτες που προήγαν τις κοινωνικές επιστήμες από πρόσωπα όπως ο Diamond, ο Landes, ο Paul Kennedy και ο Oswald Spengler, γνωρίζουμε πως χρειάζεται σύνεση και χρόνο η εξέλιξη και η βελτίωση. Ο κόσμος προχωρά μη συμμετρικά και μια ενιαία παγκοσμιοποίηση άνευ όρων και κοινωνικού συμβολαίου, δεν μπορεί να μπει στην Προκρούστεια Κλίνη. Έτσι, είμαστε εναντίον κάθε μορφής επανάστασης και κάθε μορφής ”ιστορικής επιτάχυνσης” όπως διάφορα ”μοδάτα” και μετα-νεωτερικά αφηγήματα υποστηρίζουν. Η μετα-νεωτερικότητα έχει στο τέλος, δύο δρόμους: Ή τον μηδενισμό (που πάμπολλοι στη νέα ελληνική Αριστερά προκρίνουν) ή την διάθεση μιας νέας νοηματοδότησης όσων μας περιβάλλουν, πάντα με γνώμονα τις πρακτικές της πλειοψηφίας που είναι ο θεματοφύλακας της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
- Είτε διαφωνούμε είτε συμφωνούμε με τις πεποιθήσεις του κάθε ατόμου-μέλους μιας οργανωμένης, δημοκρατικής και πολιτισμένης κοινωνίας, ασπαζόμαστε οτι υπάρχουν (και οφείλουν να υπάρχουν) ”αόρατοι δεσμοί” που όπως ο Φρειδερίκος Νίτσε ισχυρίστηκε ”είναι πιο ισχυροί από τους ορατούς”. Με άλλα λόγια, πιστεύουμε στην παιδευτική και ενοποιητική διάσταση της Εκκλησίας, ενός εκπαιδευτικού συστήματος που θα δημιουργεί ενεργούς και δραστήριους πολίτες, σε ένα αμερόληπτο σύστημα δικαιοσύνης το οποίο δε θα καθαγιάζει τις μολότοφ.
- Γνωρίζουμε πως ο άνθρωπος για να φτιάξει πολιτισμό, χρειάστηκε καθιστική ζωή. Η έξοδος από την Χομπσιανή ”φυσική κατάσταση” που πολλοί σήμερα προτείνουν σαν διέξοδο ονομάζοντάς την ”φαντασία στην εξουσία”, έλαβε χώρα επειδή ο άνθρωπος οικοδόμησε τάξη και ασφάλεια γύρω του. Επομένως, κάθε δραστηριότητά μας και κάθε συναλλαγή μας εντός μιας δημοκρατικής και πολιτισμένης κοινωνίας, έχει ανάγκη από τάξη και από αίσθημα ασφάλειας που όλοι οι πολίτες θα μπορούν να απολαμβάνουν σαν συλλογικό αγαθό. Η πολιτική μας κουλτούρα δεν συνοδεύτηκε από γκούλαγκ ώστε να διαχωρίζουμε τη βία. Η αίσθηση ασφάλειας χαρίζει ειρήνη και κατοχυρώνεται τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων τα οποία υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
- Η προτεραιότητα που θέτει η σιωπηρή πλειοψηφία είναι να αντιμετωπίζεται ως πλειοψηφία. Δεν είναι καν μαθηματικώς λογικό, να επιβάλλονται οι μειοψηφίες στην πλειοψηφία. Ο θεματοφύλακας της φιλελεύθερης δημοκρατίας είναι η πλειοψηφία. Οι μειονότητες γίνονται αποδεκτές σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο και αυτό σημαίνει πως δε χρήζουν προνομίων. Το δικαίωμα είναι δημοκρατικό. Το προνόμιο, όχι.
- Θεωρούμε πως δουλειά του κράτους δεν είναι να βρίσκει εργασία στους πολίτες γιατί έτσι το κράτος μπορεί να κρατά όμηρο τον πολίτη. Το κράτος είναι πανταχού-παρόν μόνο σε ανελεύθερες κοινωνίες.
- Όσο και αν μας κατηγορούν για ”ακροδεξιούς” ή ”φασίστες”, δεν απολογούμαστε για τις απόψεις-θέσεις μας οι οποίες έχουν υιοθετηθεί από την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Οι προτεραιότητές μας είναι πρακτικές και επιζητούν την πραγματική έκρηξη της δημιουργικότητας στη χώρα μας, την απόλαυση δηλαδή της Δημοκρατίας. Οι προτεραιότητές μας είναι η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου της χώρας, η αύξηση της σχετικής ισχύος της Ελλάδας σε σχέση με άλλες χώρες ώστε να είναι ασφαλής και δεν είναι σίγουρα προτεραιότητα (μολονότι σεβαστή πτυχή της κοινωνικής ζωής) η στρατολόγηση μειοψηφιών για ψηφοθηρικούς λόγους. Μειοψηφίες που τελικά (αρκετές φορές) θεωρούν ελευθερία του λόγου το να μπορούν να εκτοξεύουν προσβολές προς οτιδήποτε δεν τους μοιάζει.
*Αλέξανδρος Δρίβας, Phd. Cand. ”Ελληνοαμερικανικές Σχέσεις”, ΑΗΕΡΑ Solon HJ04.
