Σε αυτό το κλίμα, είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας το τελευταίο που επιδιώκει είναι συναίνεση. Αντιθέτως, αφήνεται με ευχαρίστηση στις εγγενείς του αδυναμίες, τις ιδεοληψίες και τις εμμονές του, με επίκεντρο το άρθρο 16 και την διατήρησή του, επιμονή που μόνο σε αριστερή ιδεοληψία μπορεί να αποδοθεί.
Πρόκειται για το άρθρο που αφορά στην απαγόρευση ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, ένα άρθρο που κανένα σύγχρονο μυαλό δεν μπορεί να φανταστεί σήμερα ότι δεν θα περιλαμβάνεται σε πιθανή αναθεώρηση του συντάγματος. Είναι το άρθρο που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει καν να κουβεντιάσει γι αυτό, εμμένοντας στην αντίληψή του υπέρ του μεγάλου κράτους που ελέγχει τα πάντα και κυρίως τους χώρους όπου γεννιέται και παράγεται η γνώση. Πίσω του, κρύβεται ο φόβος της σύγκρισης και του ανταγωνισμού και το σπουδαιότερο, η έλλειψη δυνατότητας ενός κομματικού, αυστηρά ελεγχόμενου δικτύου.
Τα αντεπιχειρήματα, αδύναμα και σκουριασμένα, αναφέρονται στην ανόητη δικαιολογία περί κοινωνικής ανισότητας για τα παιδιά των φτωχών που δεν θα μπορούν να φοιτήσουν στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. (Δηλαδή όλων, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ μας φτωχοποίησε όλους με…συνοπτικές διαδικασίες) Σήμερα δηλαδή μπορούν να φοιτήσουν τα παιδιά των αδύναμων οικονομικά οικογενειών στα ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού; Και τι άραγε έχει να φοβηθεί το δημόσιο πανεπιστήμιο από το ιδιωτικό; Το δημόσιο πανεπιστήμιο έχει παγιωθεί στην παγκόσμια ακαδημαϊκή κοινότητα και είναι προφανές ότι θα απαιτηθεί επένδυση μεγάλων κεφαλαίων από ιδιώτες μέχρι να φτάσουμε σε μια σχετική «εξομοίωση» του επιπέδου σπουδών που θα προσφέρεται από τα ιδιωτικά με αυτό των δημοσίων πανεπιστημίων. Κι από την άλλη, για το πόσο εύκολο είναι να εκτοπίσουν τα ιδιωτικά, τα δημόσια πανεπιστήμια, αρκεί κάποιος να ερευνήσει λίγο το θέμα για να δει τα στοιχεία από τη διεθνή εμπειρία. Σύμφωνα με αυτά που παραθέτει ο καθηγητής Περικλής Γκόγκας, στην Γερμανία, υπάρχουν 83 ιδιωτικά πανεπιστήμια όπου σπουδάζει μόλις το 1% των Γερμανών φοιτητών, στην Αυστρία τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αναγνωρίστηκαν πριν 19 χρόνια και παραμένουν λίγα και μικρά χωρίς πολλούς φοιτητές, ενώ στη Βρετανία μόλις 4 πανεπιστήμια είναι ιδιωτικά.
Την ίδια ώρα, ζούμε σε έναν κόσμο ερμητικά κλειστό. Μιλάμε για Ελλάδα του μέλλοντος, μιλάμε για καινοτομία, για ανάπτυξη και τρόπους να σταματήσει το brain drain αλλά δεν βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας. Σήμερα στην Κύπρο, λειτουργούν πέντε ιδιωτικά πανεπιστήμια υψηλού επιπέδου, προσελκύοντας 20.000 ξένους φοιτητές το χρόνο ενώ ένα ποσοστό σχεδόν 2,5% του ΑΕΠ της χώρας προέρχεται από την εκπαίδευση. Σε μας πάλι, η πονεμένη ελληνική οικογένεια, κάνει τα αδύνατα δυνατά για να βοηθήσει το παιδί της να φοιτήσει σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού.
Γιατί λοιπόν να μη δημιουργηθούν επιτέλους και στην Ελλάδα ιδιωτικές ανώτατες σχολές ειδικά σε τομείς που η χώρα διαπρέπει όπως για παράδειγμα στην ναυτιλία και τον τουρισμό; Γιατί να μην δώσουμε τη δυνατότητα σε κάθε νέο που δεν πετυχαίνει την εισαγωγή του στα δημόσια ΑΕΙ, να αναγκάζεται να φεύγει έξω; Αν καταργηθεί το άρθρο 16 και δημιουργηθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια, λίγα όπως φανερώνουν τα διεθνή στοιχεία- και το κράτος διατηρήσει έναν ουσιαστικό εποπτικό έλεγχο, τότε όχι μόνο θα κρατήσουμε νέους στον τόπο τους αλλά θα δημιουργήσουμε και νέες θέσεις εργασίας. Και όλα αυτά, καθόλου δεν σημαίνουν ότι δεν χρειάζεται ταυτόχρονα στήριξη του δημόσιου πανεπιστημίου. Αντιθέτως. Τα κρατικά πανεπιστήμια θα γίνουν καλύτερα όχι εάν κρατάμε μακριά τον ανταγωνισμό αλλά όταν κρατάμε μακριά τα ναρκωτικά, τις παραβατικές συμπεριφορές, τους κομματικούς στρατούς.
