Αυτά τα τέσσερα χρόνια –και έχοντας άλλα τέσσερα πριν στο ίδιο σκηνικό– η Ελλάδα αναγκάστηκε να περπατήσει σε ένα ερημικό και άνυδρο τοπίο, με σχεδόν μηδενική κοινωνική ευαισθησία από πλευράς κυβερνώντων –εκτός κι αν βαπτιστεί κοινωνική ευαισθησία η πολιτική των επιδομάτων-φιλοδωρημάτων κάποιες φορές τον χρόνο–, με ομολογίες πως ήταν αυταπάτες όσα υποσχέθηκαν, πως εν πάση περιπτώσει έχουμε αφήσει τις τύχες μας σε καλύτερους διαχειριστές συγκέντρωσης φόρων και εκποίησης των ασημικών του εθνικού μας πλούτου.
Και τώρα, σε ποιο σημείο είμαστε; Στο σημείο όπου αντί η κυβέρνηση να κοιτά πως η χώρα θα φύγει μπροστά, πως θα τινάξει τις παθογένειες και με ενωμένο τον λαό θα προσπαθήσει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, η κοινωνία να βιώνει μια διαρκή και παρατεταμένη προεκλογική περίοδο όπου «αναζητείται» η πιο βολική στιγμή για να προκηρυχθούν εκλογές και στο ανάμεσα το μόνο που συμβαίνει είναι η κυβερνητική αναμονή για το δημοψήφισμα των Σκοπίων. Ταυτόχρονα, οι επενδύσεις κινούνται σε μηδενικό επίπεδο, το χρηματιστήριο ανεβοκατεβαίνει ασθμαίνοντας, η ανεργία αρχίζει πάλι να ανεβαίνει, η έξοδος στις αγορές διαρκώς αναβάλλεται…
Ειδικά στο Σκοπιανό, «καταφέραμε» να στρέψουμε τα φώτα όλου του πλανήτη στα Σκόπια, όπου παρελαύνουν όλα τα μεγάλα ονόματα της διεθνούς πολιτικής σκηνής χρησιμοποιώντας κατά κόρον το κίβδηλο συνταγματικό όνομα αυτής της χώρας και υμνώντας τους ηγέτες της… Αντίθετα, εδώ τα φώτα είναι σβηστά.
Ζηλεύει και θαυμάζει ταυτόχρονα κανείς την Κύπρο που σε ελάχιστο χρόνο με εθνική ομοψυχία αποτίναξε το μνημόνιο και πλέον βρίσκει χρηματοδότηση με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια χωρίς να εξοντώσει οικονομικά και κοινωνικά τον λαό της… Ζηλεύει και θαυμάζει ταυτόχρονα κανείς την Ιρλανδία και την Πορτογαλία που γοργά αναπτύσσονται και αντιμετώπισαν την κρίση χωρίς να γίνουν πρωταθλήτριες στην φορολογική αφαίμαξη των λαών τους ή να μειώσουν τραγικά μισθούς και συντάξεις, χωρίς να χάσουν εκατοντάδες χιλιάδες παιδιών τους στο εξωτερικό…
Ο καθένας και η καθεμιά στη χώρα γνωρίζει πολύ καλά ότι το μνημόνιο συνεχίζεται και θα συνεχίζεται… Βιώνει τη μετανάστευση των παιδιών του στα ξένα, βιώνει τους συνεχείς φόρους, την ανυπαρξία πρόνοιας για τους δανειολήπτες όπου ενώ έχουν συντριβεί τα εισοδήματά τους ακούνε και επιπλήξεις ότι είναι «μπαταχτσήδες» ή ότι κακώς έπαιρναν ένα δάνειο που πιεστικά και με παρακάλια τους προσφέρονταν κάποτε με προεγκεκριμένες επιστολές, βιώνει τις συνεχείς δυσθεώρητες αυξήσεις σε βασικά είδη διατροφής, ηλεκτρική ενέργεια, καύσιμα και τόσα άλλα, βιώνει τα οξύτατα προβλήματα σε υγεία, παιδεία, ασφάλεια. Πρόσφατο παράδειγμα, τα χιλιάδες παιδιά που ακόμα είναι εκτός παιδικών σταθμών…
Η χώρα ούτε άντεχε, ούτε αντέχει να είναι το παιχνίδι ικανοποίησης των προσωπικών φιλοδοξιών όσων ήθελαν να γίνουν πρωθυπουργοί σε μια χώρα που δυστυχούσε. Η εποχή των συνεργασιών στην πολιτική έχει έρθει εδώ και πολλά χρόνια και ακολουθείται ακόμα κι από πολύ ισχυρότερα κράτη. Αποδεικνύεται ότι αν είχε υιοθετηθεί η σοβαρή πρόταση της οικομενικής συγκυβέρνησης, θα είχαμε πολύ νωρίτερα βγει από την κρίση, που για όγδοη χρονιά μας τυραννά.
* Ο Παναγιώτης Ευαγγελίου είναι Μηχανολόγος Μηχανικός, Σύμβουλος Ακουστικής – Καθηγητής, Συντονιστής Τομέα Παιδείας της Ένωσης Κεντρώων, Βουλευτής Β’ Πειραιά
