Η απουσία δε κωδικοποίησης της νομοθεσίας κάνει την κατάσταση εφιαλτική και, σε πολλές περιπτώσεις, την ενημέρωση για την επίκαιρη νομοθεσία έργο τιτάνιο. Αρκετά όμως με την ενδοσκόπηση, η οποία όπως θα καταλάβετε, αποτελεί μία σύντομη απολογία για την καθυστέρηση με την οποία έρχεται το σημερινό σχόλιο.
Τον Ιούλιο του 2018, στη Βουλή ψηφίστηκε ο Νόμος 4554/2018 με τίτλο «Ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις – Αντιμετώπιση της αδήλωτης εργασίας – Ενίσχυση της προστασίας των εργαζομένων – Επιτροπεία ασυνόδευτων ανηλίκων και άλλες διατάξεις», ο οποίος δημοσιεύθηκε στις 18 Ιουλίου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Ανάμεσα στις διατάξεις του εν λόγω νόμου, βρίσκεται και μία άκρως ενδιαφέρουσα διάταξη, χαρακτηριστική της νοοτροπίας της σημερινής κυβέρνησης όσον αφορά την επιχειρηματικότητα, την εργασία και του τρόπου που θεωρούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πως πρέπει να λειτουργεί η πραγματική – ιδιωτική οικονομία.
Στο άρθρο 9 του παραπάνω νόμου αναφέρει ότι κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο που αναθέτει, στο πλαίσιο της επιχειρηματικής του δραστηριότητας, την εκτέλεση έργου ή τμήματος έργου (αναθέτων) σε άλλο φυσικό ή νομικό πρόσωπο (εργολάβο) ευθύνεται εις ολόκληρον και αλληλεγγύως με τον εργολάβο έναντι των εργαζομένων του τελευταίου για την καταβολή των οφειλόμενων αποδοχών, ασφαλιστικών εισφορών, καθώς και των τυχόν οφειλόμενων αποζημιώσεων απόλυσης. Με άλλα λόγια, ο επιχειρηματίας που αναθέτει ένα έργο, για παράδειγμα μία ανακαίνιση, σε έναν εργολάβο, καθίσταται υπεύθυνος ο ίδιος (!) απέναντι στους εργαζομένους του εργολάβου για τους μισθούς, τις ασφαλιστικές εισφορές και την αποζημίωση των εργαζομένων που εργάστηκαν στην ανακαίνιση. Αν ο εργολάβος, για οποιοδήποτε λόγο δεν καταβάλει τα ανωτέρω ποσά στους εργαζομένους του, οι εργαζόμενοι έχουν το δικαίωμα να απαιτήσουν τα χρήματα αυτά από εκείνον που, για κακή του τύχη, επέλεξε να συνεργαστεί με τον εργοδότη τους, ενώ καμία σχέση εργασίας ή άλλη δεν τους συνδέει με εκείνον και την ώρα που ο επιχειρηματίας έχει ήδη καταβάλει ή έχει υποχρέωση να καταβάλει την αμοιβή για την εκτέλεση του έργου στον εργολάβο που δεν πλήρωσε μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές. Μύλος!
Επιπλέον, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη πρόβλεψη, ο εργολάβος υποχρεούται να αποστέλλει κάθε μήνα στον αναθέτοντα – επιχειρηματία αποδείξεις καταβολής των αποδοχών και των τυχόν οφειλόμενων αποζημιώσεων απόλυσης και βεβαιώσεις καταβολής των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων του. Προσωπικά δεδομένα εργαζομένων και σημαντικές πληροφορίες επιχειρήσεων θα πρέπει να αποκαλύπτονται.
Το κορυφαίο; Για να έχει δικαίωμα ο επιχειρηματίας να διεκδικήσει οποιοδήποτε ποσό κατέβαλε στους εργαζομένους στο έργο, για λογαριασμό του εργολάβου που δεν κατέβαλε, δεν αρκεί να πληρώσει, αλλά θα πρέπει να έχει επιδείξει «δέουσα επιμέλεια» ως προς την εκπλήρωση των υποχρεώσεων του εργολάβου, δηλαδή ενός τρίτου (!!) προς τους εργαζομένους τους.
Κάπου εδώ η κοινή λογική μας αποχαιρετά και το παράλογο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μας χτυπά την πόρτα, αφού «δέουσα επιμέλεια» θεωρείται ότι υπάρχει, όταν ο επιχειρηματίας: α) αξιώνει από τον εργολάβο, την αποστολή των μηνιαίων αποδείξεων καταβολής των αποδοχών και των τυχόν οφειλόμενων αποζημιώσεων απόλυσης, καθώς και των μηνιαίων βεβαιώσεων καταβολής των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων του εργολάβου, β) αποστέλλει εξώδικη δήλωση στον εργολάβο αμέσως μετά τη διαπίστωση της παράβασης των υποχρεώσεών του έναντι των εργαζομένων του, καλώντας τον να συμμορφωθεί εντός 15 ημερών, και γ) καταγγέλλει τη σύμβαση με τον εργολάβο αμέσως μετά την άπρακτη παρέλευση της προθεσμίας των 15 ημερών, και όλα αυτά μαζί. Δεν αρκεί κανένα από τα παραπάνω μόνο του για να μπορέσει να διεκδικήσει από τον εργολάβο τα χρήματα που, ως μη όφειλε, κατέβαλε. Σαν να μην έφταναν τα προαναφερόμενα όμως, η ευθύνη του επιχειρηματία δεν παύει με την ολοκλήρωση του έργου, ή έστω την εξόφληση της αμοιβής του εργολάβου, αλλά ισχύει για 3 χρόνια από τη λήξη της σύμβασης έργου.
Όπως γίνεται αντιληπτό, οι πιθανότητες ο επιχειρηματίας, που θα κληθεί να καταβάλει οποιοδήποτε ποσό για λογαριασμό ενός εργολάβου που δεν πληρώνει τους μισθούς των εργαζομένων του, να μπορέσει να εισπράξει πίσω το ποσό αυτό είναι μηδαμινές, ειδικά μετά τη λήξη της σύμβασής του με τον εργολάβο. Πιθανότατα δεν θα βρει τίποτε να εισπράξει. Ωστόσο, για να είμαστε ρεαλιστές, το ζήτημα δεν είναι πρωτίστως οικονομικό. Είναι ηθικό και συνταγματικό.
Το Κράτος, αυτός ο μεγάλος ασθενής, του οποίου η λειτουργία κοστίζει 90 σχεδόν δισεκατομμύρια σε φόρους, το κράτος Τσίπρα με τα θηριώδη υπερπλεονάσματα, αντί να φροντίζει για την ύπαρξη και λειτουργία ελεγκτικών μηχανισμών για την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας, υποχρεώνει τον Έλληνα επιχειρηματία των αμέτρητων βαρών, της 100% προκαταβολής φόρου, να παίζει τον ρόλο του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας, του ΕΦΚΑ και της Οικονομικής Αστυνομίας. Και για ποιο λόγο; Επειδή επέλεξε να συνεργαστεί με έναν άλλο επιχειρηματία – εργολάβο, για να βελτιώσει ή να επεκτείνει την επιχείρησή του.
Δεν αποκλείεται, στους κύκλους των «λαμπρών» συμβούλων της Αχτσιόγλου, κάποιος φαεινός νους να σκέφθηκε πως προσθέτοντας τόση γραφειοκρατία στις εργολαβίες και τον κίνδυνο ο κάθε επιχειρηματίας να βρεθεί να πληρώνει, από το πουθενά, μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές εργαζομένων τρίτων, πέρα από την συμφωνημένη εργολαβική αμοιβή, θα οδηγούσε σε προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, αναγκαστικά. Τόσο απλοϊκά. «Που να μπλέκεις με εργολαβίες; Κάνε προσλήψεις». Δεν έχει καμία λογική, όμως με την Αχτσιόγλου και το κάθε αστέρι του Τσίπρα, μπορείς να το αποκλείσεις; Εξάλλου, πως το είπε ο Ζαχαριάδης προχθές; «Γιατί εμένα ο Τσίπρας αξιολογικά με πήρε δηλαδή;»
Στη χώρα που η ανάπτυξη, η βελτίωση των υποδομών (και) των ιδιωτικών επιχειρήσεων και η μείωση της ανεργίας αποτελούν τα απόλυτα ζητούμενα, η κυβέρνηση δεν παύει να επιδίδεται σε κινήσεις που το μόνο που φανερώνουν είναι ιδεοληψία και άγνοια για το πώς η πραγματική οικονομία λειτουργεί. Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι επιχειρήσεις το τελευταίο που χρειάζονται είναι πρόσθετα βάρη, επιφορτιζόμενες με ευθύνες οι οποίες είναι αρμοδιότητες του πανάκριβου μα αναποτελεσματικού μας κράτους.
Κάτι πρέπει να αλλάξει. Η οπισθοδρόμηση και οι ιδεοληψίες μας βλάπτουν πλέον σοβαρά και, σίγουρα, μπορούμε πολύ καλύτερα από αυτό.
* Ο Κωνσταντίνος Σακάρας είναι Δικηγόρος Αθηνών, απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και του ALBA (MSc in Business for Lawyers).
