του Αναστάσιου Πουλόπουλου, φιλολόγου
Για όποιον έχει, έστω και κατ’ ελάχιστον, πολιτική αντίληψη, εύκολα καταλαβαίνει ότι η προεκλογική περίοδος εν όψει των επερχόμενων ευρωεκλογών διεξήχθη με ατζέντα εθνικών εκλογών. Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εξάλλου, έδωσε το σύνθημα περί σταθερότητας της κυβέρνησής του, και ακολούθησαν και οι υπόλοιποι συστημικοί πολιτικοί αρχηγοί, Κασσελάκης και Ανδρουλάκης, διαγωνιζόμενοι για τη θέση της «αξιωματικής αντιπολίτευσης».
Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι απλούστατη. Ούτε η σταθερότητα της κυβέρνησης κινδυνεύει, ούτε η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μέχρι τουλάχιστον τις επόμενες εθνικές βουλευτικές εκλογές. Όλη αυτή η επικοινωνιακή τακτική, λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού, προκειμένου να μην ασχοληθεί κανείς με τα διακυβεύματα των ευρωεκλογών, με την υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή με τα πεπραγμένα των απερχόμενων ευρωβουλευτών προς όφελος (ή μη) της Πατρίδας.
Ζητήματα όπως η αντιμετώπιση της μετανάστευσης και της αντικατάστασης πληθυσμών, οι συνέπειες της «Πράσινης Συμφωνίας» στην αγροτική παραγωγή, η διαχείριση της πανδημίας του COVID-19 από της Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η στάση της Ένωσης έναντι των γεωπολιτικών αλλαγών που συντελούνται στα όριά της, δε συζητούνται καν. Αντί αυτών, η προεκλογική συζήτηση περιορίζεται σε θέματα εσωτερικής κατανάλωσης.
Ένας επιπλέον παράγοντας, για τον οποίον οι πολίτες έχουν σχεδόν πλήρη άγνοια είναι οι πολιτικές ομάδες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Πρόκειται για υπερεθνικές κοινοβουλευτικές ομάδες οι οποίες συγκροτούνται με βάση την ιδεολογία και κοινές πολιτικές αρχές των ευρωβουλευτών που εκλέγουν τα εθνικά κόμματα. Δηλαδή ο ψηφοφόρος, ψηφίζοντας ένα εθνικό κόμμα, ψηφίζει και το ευρωπαϊκό με το οποίο είναι συνδεδεμένο.
Η μεγαλύτερη πολιτική ομάδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (EPP). Αποτελείται από κεντροδεξιά μετριοπαθή φιλελεύθερα κόμματα, μεταξύ των οποίων και η Νέα Δημοκρατία, οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες και άλλοι. Η δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα είναι οι Σοσιαλιστές και Δημοκράτες (S&D). Σε αυτήν συμμετέχουν κεντροαριστερά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, και από την Ελλάδα συμμετέχει το ΠΑΣΟΚ. Η τρίτη πολιτική ομάδα είναι το κεντρώο φιλελεύθερο και φεντεραλιστικό Renew Europe (RE), στην οποία σημαντικό ρόλο και επιρροή έχει το κόμμα του Γάλλου προέδρου Μακρόν. Σε αυτήν την πολιτική ομάδα έχουν δηλώσει πρόθεση να ενταχθούν οι «Δημοκράτες» του Ανδρέα Λοβέρδου, αν εκλέξουν ευρωβουλευτή.
Αυτές οι τρείς πολιτικές ομάδες (EPP, S&D, RE) την τελευταία ευρω-κοινοβουλευτική περίοδο έχουν συνασπισθεί και υποστηρίζουν την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και την Επιτροπή της, η οποία εν πολλοίς είναι υπεύθυνη για όλες της επιλογές της Ένωσης στην τελευταία πενταετία: διαχείριση COVID-19, λαθρομεταναστευτικό, κλιματική «υστερία», woke κουλτούρα, πόλεμος στην Ουκρανία κλπ. Εννοείται, ότι όποιος θέλει να συνεχιστεί αυτή η παράνοια, μπορεί να ψηφίσει ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Δημοκράτες.
Από κοντά, αυτές τις «αριστερο-φιλελεύθερες» πολιτικές σιγοντάρει η ομάδα των Πρασίνων (Greens/EFA), η οποία ασκεί σημαντική πίεση για θέματα δικαιωμάτων και «κλιματικής κρίσης». Σε αυτήν την ευρω-ομάδα είναι ενταγμένος ο «Κόσμος» του Πέτρου Κόκκαλη. Επίσης, στα αριστερά υπάρχει η πολιτική ομάδα της Αριστεράς (GUE/NGL) η οποία εξαιτίας των πολύ λίγων ευρωβουλευτών της, είναι αρκετά περιθωριοποιημένη. Μαζί της κάθονται οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς.
Στην άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος, βρίσκονται οι Ευρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές (ECR) και η Ταυτότητα και Δημοκρατία (ID).
Το ECR, του οποίου ηγέτης είναι η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι και το κόμμα της Αδέλφια της Ιταλίας, αποτελείται από δεξιά, συντηρητικά και ήπια ευρωσκεπτικιστικά κόμματα. Το ίδιο αυτοχαρακτηρίζεται ως «ευρωρεαλιστικό» επιθυμώντας μια Ευρωπαϊκή Ένωση ως συνομοσπονδία Κρατών και Εθνών και όχι ένα γραφειοκρατικό υπερκράτος (super state), ενώ παράλληλα δίνει μάχη για κοινή λογική, απέναντι στην πολιτική ορθότητα της woke κουλτούρας. Στην ομάδα συμμετέχουν, πέραν των Αδελφών της Ιταλίας, κόμματα με κυβερνητική εμπειρία, όπως το πολωνικό «Νόμος και Δικαιοσύνη» του Ματέουζ Μοραβιέτσκι, το τσεχικό Πολιτικό Δημοκρατικό Κόμμα, που ηγείται της τσεχικής κυβέρνησης, οι Σουηδοί Δημοκράτες και το Κόμμα των Φινλανδών που συγκυβερνούν στις χώρες τους, καθώς και μια σειρά από άλλα κόμματα, όπως το ισπανικό Vox και το γαλλικό Reconquete του Ερίκ Ζεμμούρ. Σε αυτήν την ομάδα συμμετέχει η Ελληνική Λύση, με ευρωβουλευτή τον δραστήριο Μανώλη Φράγκο. Οι Ευρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές αποτελούν την πλέον σοβαρή και ελκυστική ομάδα στα δεξιά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Συνδυάζει την αντιπολίτευση με την κυβερνησιμότητα και αναμένεται να ενισχυθεί σημαντικά συμπεριλαμβάνοντας νέους ευρωβουλευτές από την Κύπρο, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Κροατία και τη Δανία.
Το αντίπαλον δέος των Ευρωπαίων Συντηρητικών στο χώρο της δεξιάς είναι η ομάδα «Ταυτότητα και Δημοκρατία» (ID). Η ομάδα αυτή τελεί υπό την επιρροή της Μαρίν Λεπέν και του κόμματος της «Εθνικού Συναγερμού». Σημαντικά μέλη της ομάδας είναι η ιταλική Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι, αν και προβλέπεται να βγει εξαιρετικά αποδυναμωμένη, και το Κόμμα για την Ελευθερία του Γκέερτ Βίλντερς, που αναμένεται να κόψει πρώτο το νήμα στις ευρωεκλογές στην Ολλανδία. Στο ID συμμετείχε μέχρι πρότινος και η Εναλλακτική για τη Γερμανία, η οποία πρόσφατα απεβλήθη εξαιτίας σχέσεων με Ρωσία, Κίνα και φιλοναζί ομάδες. Η πολιτική ομάδα αναμένεται να ενισχυθεί με ευρωβουλευτές από την Πορτογαλία και την Πολωνία. Κανένα ελληνικό κόμμα δεν έχει δηλώσει την πρόθεσή του να ενταχθεί σε αυτήν την ομάδα, ενώ ερωτηματικό παραμένει η επιλογή του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν.
Εκτός από τις παραπάνω πολιτικές ομάδες, υπάρχει και η ομάδα των «μη εγγεγραμμένων» (NI) ευρωβουλευτών, η οποία αποτελείται είτε από ακραίους ευρωβουλευτές (φιλοναζί ή κομμουνιστές), είτε από «αντισυστημικούς» που δεν μπορούν να συμβιβαστούν σε κάποια άλλη πολιτική ομάδα. Στους μη εγγεγραμμένους, λοιπόν, ανήκουν οι εκλεγμένοι με την πάλαι ποτέ Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ. Η επιδραστικότητα των μη εγγεγραμμένων ευρωβουλευτών είναι μηδαμινή έως ανύπαρκτη, καθώς δεν λειτουργούν ενιαία, όπως οι υπόλοιπες ομάδες.
Σε αυτό το σημείο, αξίζει να αναφέρουμε ότι από τα ελληνικά κόμματα που διεκδικούν με αξιώσεις την εκλογή ευρωβουλευτών στις προσεχείς εκλογές, πέραν του ΚΚΕ που προαναφέραμε, μη εγγεγραμμένοι θα θεωρηθούν οι ευρωβουλευτές της Νίκης και της Πλεύσης Ελευθερίας. Η μεν Πλεύση Ελευθερίας δεν έχει εκδηλώσει τις προθέσεις της, η δε Νίκη δια του προέδρου της έχει δηλώσει ότι δεν θα ενταχθεί σε καμία πολιτική ομάδα ή θα προσπαθήσει να σχηματίσει δικιά της «Ορθόδοξη ομάδα»! Με δεδομένο ότι οι Ορθόδοξοι ευρωβουλευτές που θα μπορούσαν να συνεργαστούν με τη Νίκη έχουν δηλώσει την πρόθεσή τους να συμμετέχουν είτε στο ECR, είτε στο ID, η προοπτική μιας «Ορθόδοξης ομάδας» δεν φαίνεται να έχει προοπτικές.
Εν κατακλείδι, γνώμη του γράφοντος είναι ότι οι Έλληνες πολίτες θα πρέπει να σκεφθούν πολύ καλά ποιο κόμμα θα επιλέξουν, αφού ψηφίζοντας ένα ελληνικό κόμμα ψηφίζουν και τον ευρωκοινοβουλευτικό του εταίρο. Οι στιγμές για την Ευρώπη και την Ελλάδα είναι πολύ κρίσιμες. Ίσως οι κρισιμότερες των τελευταίων ετών, εξαιτίας της κατρακύλας που λαμβάνει χώρα σε κάθε τομέα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Οι ευρωβουλευτές που πρόκειται να εκλεγούν θα κληθούν να δώσουν μάχες για τα εθνικά δίκαια και την κοινή λογική, και μόνο μέσα από τις κατάλληλες συμμαχίες με πρόσωπα και κόμματα με κύρος και επιδραστικότητα μπορούν αυτές οι μάχες να κερδηθούν. Γι’ αυτό, ας μην σπαταλήσουμε την ψήφο μας ΚΑΙ αυτήν τη φορά.
Καλό βόλι!
