Ο διευθυντής της ΜΕΘ Παίδων του Νοσοκομείου Πατρών, Ανδρέας Ηλιάδης ήταν ο πρώτος άνθρωπος που χτύπησε το «καμπανάκι» για τη συμπεριφορά της Ρούλας Πισπιρίγκου μετά την πρώτη ανακοπή της Τζωρτζίνας.
Στην κατάθεσή του στην 18η ανακρίτρια στις 8 Απριλίου για τέσσερις ώρες περιέγραφε τα όσα έγιναν σε τέσσερα νοσοκομεία αλλά κυρίως τα όσα περίεργα έβλεπε στη μητέρα. Η εφημερίδα «Πατρίς» αποκαλύπτει την κατάθεσή του.
«Η πρώτη εισαγωγή της Τζωρτζίνας στο Ρίο»
Ο κ. Ηλιάδης στις 11 Απριλίου δέχεται ένα τηλεφώνημα από το Καραμανδάνειο για ένα κοριτσάκι που έχει υποστεί καρδιακή ανακοπή.
«Η αγωνία μας σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μήπως ο ασθενής υποστεί εγκεφαλικό οίδημα, το οποίο θα μπορούσε να επιφέρει ακόμα και τον θάνατο. Οπότε και εμείς παγώσαμε τον εγκέφαλο της μικρής Τζωρτζίνας για να προστατευτεί ο εγκέφαλος της, όσο θα μπορούσε να προστατευτεί. Αφού σταθεροποιήσαμε τον ασθενή έκανα την πρώτη ενημέρωση στους γονείς. Τους είπα ότι ο αγώνας θα είναι δύσκολος και ότι υπήρχε πιθανότητα μέχρι και να επέλθει ο θάνατος σε τέτοιες περιπτώσεις. Η μικρούλα φαινόταν ότι μέρα με τη μέρα κέρδιζε τη μάχη».
Ο γιατρός προσπαθώντας να σώσει την μικρούλα μαθαίνει για τους θανάτους των άλλων δύο παιδιών. Επικοινωνεί με την ογκολόγο της Μαλένας που του λέει χαρακτηριστικά ότι «και αυτή θεώρησε τον θάνατο της Μαλένας αιφνίδιο και περίεργο και ότι δε δικαιολογείται η ηπατική ανεπάρκεια στο παιδί».
Ο γιατρός στην πρωινή ενημέρωση με τους γονείς παρατηρεί μία αλλαγή στη μητέρα. «Ένιωσα από τη μητέρα ότι υπήρχε μια διαφοροποίηση στο συναίσθημά της. Σαν να παρακολουθούσε το τι συνέβαινε στη κόρη της σαν τρίτο πρόσωπο ως θεατής. Ακόμα και οι νοσηλεύτριες παρατήρησαν τη συμπεριφορά αυτή της μητέρας και μου το είπαν.
Εγώ το συζήτησα αυτό μαζί της και μου είπε ότι έχει χάσει ήδη 2 παιδιά και ότι γνωρίζει ότι θα την έλεγα ‘’παγοκολόνα’’ και εγώ προσπάθησα να την κάνω να νιώσει ότι δεν είναι μόνη της».
Η συμπεριφορά της μητέρας οδηγεί τον κ. Ηλιάδη στη σκέψη ότι υπάρχει πιθανότητα να υπάρχει στη μητέρα το σύνδρομο Μινχάουζεν.
«Επισκέφτηκα 2 ψυχιάτρους τον διευθυντή και τον αναπληρωτή, κάθισα πολύ ώρα μαζί τους σε διαφορετικές συνεδρίες, τους εξωτερίκευσα τον προβληματισμό μου και ήθελα να γνωρίζω εάν υπήρχε αυτό το σύνδρομο στη περίπτωση αυτή ώστε να μπορέσουμε να βοηθήσουμε. Το ραντεβού κλείστηκε, αλλά υπήρχε μια δυστοκία από τη πλευρά της μητέρας γιατί περίμενε το σύζυγό της για να πάνε μαζί στον ψυχίατρο. Οι γονείς αμφισβήτησαν όλη αυτή τη διαδικασία με τον ψυχίατρο εξαιτίας των ερωτήσεων που έκανε ο ψυχίατρος στη μητέρα και μου είπαν ότι δεν επιθυμούν να συνεχίσουν τις επισκέψεις στον ψυχίατρο.
Ο πατέρας, μου είπε, ‘’η γυναίκα μου δεν είναι τρελή’’ και ο ψυχίατρος που την εξέτασε μου είπε αργότερα ότι δεν διέγνωσε σε αυτή οξύ ψυχωσικό σύνδρομο».
