Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Μιλάμε για υψηλή μαεστρία. Την ίδια μέρα που πέρασαν το νομοσχέδιο για τη μαριχουάνα υπουργοποιήθηκε ο Φώτιος Φανούριος Κουβέλης. Δεν είναι μόνο ότι κατάλαβαν πως η τοποθέτηση του κυρ Φώτη ειδικά στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας σηκώνει έναν καλό μπάφο, αλλά βάζοντας και τα δύο γεγονότα την ίδια μέρα μας δημιούργησαν τέτοια σύγχυση που δεν καταφέραμε πραγματικά να συγκεντρωθούμε σε κανένα.
Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Μετά από μια μέρα Αντωνοπουλιάδας ήρθε και δεύτερη, πρώτα με παραίτηση Υπουργού συζύγου και κατόπιν με παρέλαση ονομάτων που πήραν, ή δεν πήραν επίδομα. Ε, και; Το επίδομα καλώς υπήρχε, κακώς κατηργήθη και κάκιστα εμείς οι υπόλοιποι επιδοθήκαμε σε ένα κυνήγι μαγισσών. Δεν ξηλώνεις τη χρήση για να αποφύγεις την κατάχρηση. Και, τέλος πάντων, εδώ καιγόμαστε, με την τσίπισσα βαρώνη Ράνια της Νέας Υόρκης θα ασχολούμαστε;
Του Χάρη Τσιλιώτη. Η διεθνής συγκυρία σε συνδυασμό κυρίως με τις επιλογές του πολιτικού προσωπικού της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ιδίως των Υπουργών Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας το έχουν φέρει έτσι ώστε αυτή την στιγμή όλα τα εθνικά θέματα να είναι ταυτόχρονα στο τραπέζι των εξελίξεων. Η κατάσταση αυτή όμως έχει δημιουργήσει πολλαπλές εστίες κινδύνων όχι μόνο για τον ελληνικό λαό αλλά για ολόκληρο το ελληνικό έθνος.
της Κέλλυς Σαουάχ - Μαραγκουδάκη. Είναι παγκοσμίως γνωστό ότι από το Μάρτη του 2011 έχει ξεσπάσει πόλεμος στην Συρία όπου εκατοντάδες χιλιάδες Τζιχαντιστές έχουν περικυκλώσει πολλές περιοχές της και σκορπούν τον τρόμο αλλά και το θάνατο στους αθώους, Σύριους Πολίτες.
Tου Στέλιου Ιατρού. Συμπαθώ τον Δημήτρη Τζανακόπουλο γιατί συν τοις άλλοις φοράει γραβάτα—έστω και μ’ αδιάφορους κόμπους—και διατηρεί κομψά τριμαρισμένο το μούσι του. Ο Δημήτρης δήλωσε σήμερα για την υπόθεση της ζάμπλουτης υπουργού κας. Αντωνοπούλου που ελάμβανε επίδομα ενοικίου:
Του Χρήστου Λουτράδη. Εστιάζοντας στην ολοένα και αυξανόμενη Τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη διολίσθηση του Τούρκου Προέδρου σε μια ιδεοληπτική έκφανση του νέο-οθωμανισμού πέρα από τις αυτονόητες παρενέργειες που έχει ήδη αρχίσει να δημιουργεί στις ήδη τεταμένες Ελλην.-Τουρκικές σχέσεις , μας καθιστά ευάλωτους σε μια μονοδιάστατη θέαση των τεκταινομένων στην γειτονική μας χώρα.
Του Ηλία Ψυχογιού. Οι δικτατορίες με τη μορφή που τις διδαχθήκαμε από τα βιβλία της ιστορίας, κομμουνιστικές, φασιστικές ή στρατιωτικού τύπου, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από τον πλανήτη. Τα στρατιωτικά πραξικοπήματα είναι πλέον σπανιότατα και οι περισσότερες χώρες χρησιμοποιούν τη διαδικασία της κάλπης για την ανάδειξη των ηγετών τους. Οι δημοκρατίες βέβαια συνεχίζουν να ποδηγετούνται και να καταλύονται, αλλά με διαφορετικά, πιο σύγχρονα μέσα...
Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Η ποτοαπαγόρευση σήμερα μοιάζει από κάθε άποψη μέτρο αντιφιλελεύθερο, παράλογο και σχεδόν καθεστωτικό. Αυτό, όμως, που δεν είναι τόσο γνωστό, είναι ότι της ποτοαπαγόρευσης προηγήθηκε ένα μακρύ, μελανό κεφάλαιο της αμερικανικής ιστορίας, που στις αρχές του προηγούμενου αιώνα είχε φτάσει στο μη περαιτέρω: Υπολογίζεται ότι ένα τρίτο σχεδόν του ανδρικού πληθυσμού των ΗΠΑ ήταν λίγο πριν την ποτοαπαγόρευση σε μη λειτουργική κατάσταση λόγω αλκοολισμού, ανίκανο να εργαστεί ή να φροντίσει την οικογένειά του – χαρακτηριστικά, ο μελετητής Ken Burns μιλά για «Έθνος Μέθυσων».
Του Νίκου Υποφάντη. Είναι πολλές φορές που όταν προσπαθείς να καταλάβεις την πραγματική εικόνα και να την περιγράψεις με λόγια , χάνεις κομμάτια του παζλ. Έτσι και την περίοδο που βιώνουμε...Ας προσπαθήσουμε με την συρραφή των επόμενων λέξεων,να δούμε την πραγματική εικόνα, που είναι αρκετά περίπλοκη και σίγουρα θα χάσουμε τα κομμάτια που έχουμε μπροστά μας και δε τα βλέπουμε.
Του Νάσου Ρόγκα. Όπως έχω ξαναγράψει η Novartis μάλλον θα αποδειχθεί ο τιτανικός του Αλέξη Τσίπρα που θα τον τραβήξει στον βυθό. Άσσοι στα μανίκια πλέον δεν υπάρχουν τώρα ότι φέρει η τύχη.
Του Στέλιου Ιατρού. Ο Τομ Τόουλς (Tom Toles) δημοσίευσε χθες στην The Washington Post μιαν εξαιρετική στήλη με τίτλο [σε δική μου νεοελληνική απόδοση]: «Πώς ξέρει κανείς ότι ο Τραμπ είναι ο χειρότερος πρόεδρος ποτέ; Όταν το μακελειό σ’ ένα σχολείο προσφέρει μιαν ανάπαυλα.» Για να κατανοήσουμε πώς προέκυψε αυτή η διαπίστωση, απαιτείται σύντομη ένταξη μέσα στα συμφραζόμενά της.
Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. «Όλα καλά, αν εξαιρέσουμε ότι η Ελλάδα είναι δημοκρατία» - αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της χθεσινής έκθεσης του οίκου Barclays για τη χώρα, καθώς στις 20 σελίδες της περιγράφεται μια χώρα έτοιμη να ορθοποδήσει αλλά με διαρκή τον φόβο απρόοπτων πολιτικών εξελίξεων με αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία. Όλα πάνε μια χαρά, σημειώνει η Barclays, αφού πλέον είμαστε στην «τελική ευθεία» (final stretch) του προγράμματος.
Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Μα την αλήθεια, είμαστε πολύ παράξενη χώρα. Πώς να εξηγήσει κανείς, για παράδειγμα, τη μαζική προσήλωσή μας σε ήθη και έθιμα, με την ουσία των οποίων η σχέση μας έχει καταντήσει διακοσμητική, τυπική, ή απλά ανύπαρκτη;
Του Χρήστου Κονταρίδη. Καθαρά ιστορικά η "Μάχη του Μακρυγιάννη", τον Δεκέμβριο του 1944, είναι μια μάχη που έγειρε σημαντικά τον πόλεμο, που ονομάστηκε εμφύλιος, προς τις δυνάμεις της εκλεγμένης κυβέρνησης και φυσικά του Ελληνικού Στρατού και της Ελληνικής Χωροφυλακής.
Του Χρήστου Λουτράδη. Η μίνι κρίση στα Ίμια, που έλαβε χώρα πριν λίγες ημέρες, είχε όλες τις προϋποθέσεις για να μετατραπεί σε ένα ανεξέλεγκτο θερμό επεισόδιο με συνέπειες που κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που οι γεωπολιτικές σταθερές πάνω στις οποίες πορευόταν η πατρίδα μας για δεκαετίες, φαίνεται ότι αποτελούν παρελθόν.
Του Λουκά Γεωργιάδη
Την περασμένη Δευτέρα ο απερχόμενος πρόεδρος του Euroworking Group Τόμας Βίζερ προέβη σε μια δήλωση που έγινε δεκτή με τον χαρακτηρισμό "βόμβα".
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΑποδοχήΑπόρριψη
